Het jaar van de nieten

Het is me het jaartje wel. Niet uit huis of tuin, niet naar de kroeg, niet met je vrienden iets gezelligs doen, niet vliegen en dus ook niet aan boord van Heerenleed deze zomer. Toen onze TAP-vluchten van 7 mei geannuleerd werden – geen verrassing – hebben we meteen besloten absoluut geen haast te maken met een onzekere terugkeer naar een chaotisch Nederland. Sterker nog: vliegen naar Nederland is op dat moment – de repatriëringsvluchten zijn al weg – al niet meer mogelijk. Hoewel er nog een kleine kans is dat we later in het seizoen misschien, heel misschien nog even naar Nederland komen wordt die kans steeds kleiner. De berichten van de luchtvaartmaatschappijen blijven tegenstrijdig en inconsistent. We moeten nog maar helemaal afwachten wat er gebeurt als straks de eerste vliegtuigen met toeristen weer op pad gaan. Nu is Madeira vrijwel vrij van covid-19, maar ondanks de verplichte test bij aankomst op kosten van de eilandregering is het helemaal niet gezegd dat er niet toch ineens een explosie van besmettingen komt. Als dat gebeurt is de kans groot dat het eiland meteen weer op slot gaat en in het geval dat we dan in Nederland zouden zijn is terugkeer naar ons huis voor volgende winter niet meer mogelijk.

Geen zorgen over Heerenleed

Gelukkig weten we dat Anneke en Chiel Bolt van de gelijknamige jachtwerf in Drachten uitstekend op Heerenleed passen. Dus we hoeven ons geen zorgen te maken, maar zoals ieder jaar zijn er natuurllijk wel een paar kleine dingen die moeten gebeuren. Met name de accu’s moeten gecontroleerd worden. Een accu die kapot is kan voor nare dingen zorgen. We hebben dit jaar voor het eerst de zonnepanelen aangekoppeld gelaten, en de huishoudaccu’s niet uitgeschakeld. Wel alle afzonderlijke zekeringen uitgeschakeld, zodat er geen gebruikers aan stonden. Daarmee worden de huishoudaccu’s altijd op de goede lading gehouden als we er niet zijn. De startaccu’s is een andere zaak. Die zijn gescheiden van het huishoudcircuit, en kunnen dus ook niet door de panelen worden geladen. Verder is het altijd fijn als iemand een keer kijkt naar eventuele lekkages van de nieuwe ramen of andere kleine problemen. De boot staat nu al weer langer op de wal dan normaal, en dan zakt het hele schip een minuscuul beetje uit, waardoor ramen toch nog wel eens een drupje willen gaan lekken.

Oud Nieuws

Verleden zomer in Zeeland zijn we oude bekenden uit onze woontijd in Steenbergen tegen het lijf gelopen: Ronald en Roos. Destijds voeren ze op een prachtige ‘breinaald’, zo’n mooi lang en slank klassiek zeilschip, de Hanseat genaamd, Nu hebben ze een motorboot, maar wel een classic, een houten Storebro die er schitterend uitziet. Op de borrel bij ons aan boord vertelde Ronald ons toen dat hij nog een hoop oude scheepselectronica thuis heeft, waaronder NECO spullen. NECO is het merk van onze stuurautomaat, die – door Zeger natuurlijk – een vorig jaar onderhanden is genomen toen hij een mankement had. We spraken af dat we elkaar later in het jaar, voor ons vertrek naar Madeira nog zouden zien. Dat is gebeurd, en bij die gelegenheid kregen we een ongelooflijke hoeveelheid ‘vintage’ electronica, waaronder zowaar een afstandsbediening voor onze stuurautomaat. Hij wist niet of er nog iets bruikbaars bijzat, maar Zeger liet ons weten dat we vooral alles moeten aannemen, hij zal later wel zien wat er nog bruikbaar is.

Zeger naar Drachten

Dankzij de moderne electronica en de sociale media is de 3000 kilometer die ons van Nederland gescheiden houden, zolang reizen naar Nederland geen optie is, geen belemmering voor het onderhouden van intensieve contacten met onze familie, zowel met het biologische als het zelf-gekozen deel. Zo hebben we intensief overleg over Heerenleed met Zeger, en hij wil wel naar Drachten om een kijkje te gaan nemen. Nou heeft Zeger niet voor niets de titel ‘vaste schipper’ want hij kent Heerenleed als zijn broekzak, zeker op technisch gebied en als het om varen gaat. Ik vertel hem even waar ik de waterleiding ontkoppel in het najaar, zodat hij eventueel het watersysteem weer kan aansluiten voor een ietsje langer verblijf.

Anneke van de jachtwerf is ingeseind, want ze moet natuurlijk weten dat er iemand aan boord is, zeker omdat ze weet dat wij het niet kunnen zijn. Maar ze kent Zeger goed, dus dat is dik in orde. Ze is er als de kippen bij om hem voor het avondeten uit te nodigen. Later bleek dat er ook een uitnodinging kwam van onze vrienden Peter en Eveline van de Mannenmoed. Super dat Zeger zo’n warm onthaal krijgt, als we er zelf niet zijn om dat te doen.

Alles wel aan boord

Intussen is Zeger aan boord aangekomen, en natuurlijk krijgen we een ‘real-time’ verslag. Allemaal erg geruststellende berichten. We kunnen zo gauw niet kijken of de accukist is open en de accu’s worden op de klemmen gemeten. De huishoudaccu’s zitten bomvol, dat kun je op de meter zien, want die worden immers op spanning gehouden door de zonnepanelen. Maar de startaccu’s hebben ook 25,4 volt, dat is uitstekend, zeker als je weet dat de accu’s al behoorlijk op leeftijd zijn. Niets aan doen, vloeistof bijvullen is niet aan de orde want het zijn volledig gesloten accu’s. Voor de techneuten: zo zie je dat het inspectie-‘oog’ op de accu’s (wij hebben die nog op de startaccu’s en ze staan op wit en dat is niet zo goed, zou groen moeten zijn) een onbetrouwbare controle betekenen. Dit voltage na 7 maanden zonder laden, je mag er niks van zeggen. De enige minpuntjes boord zijn een drupje lekwater uit een raam en uit de doorvoer voor de noodhelmstok. Niks dat een beetje Teflontape of voor de doorvoer en duct-tape voor het raam kan verhelpen. Interessant te weten dat Zeger meldt dat de nieuwe ramen in de salon die we vorig jaar hebben gezet nog altijd glashelder en lekvrij zijn.

Hij doet het!

Maar het leukste werkje voor Zeger was natuurlijk wel het spelen met de nieuw verworven vintage-afstandsbediening voor de stuurautomaat. Er komen een paar gezellige foto’s van Heerenleed binnen, en ineens is er een filmpje. Een apetrotse Zeger laat zien dat de stuurautomaat nu ook op afstand kan worden bediend. De nieuwe ideeën vliegen over en weer. Het wordt al snel duidellijk: er moeten zitzakken komen voor op het achterdek, een tafeltje met uitsparingen voor glazen, zodat we in stijl Heerenleed kunnen besturen. Ik denk dat een mandje oesters en een bakje krûkels niet zullen misstaan en een paar frikandelletjes voor Zeger want die kan niet zo goed tegen seafood.. Zojuist komt er nog het bericht bij dat we Heerenleed nu ook met de hand kunnen besturen vanaf elke plek aan boord, dankzij de afstandsbediening van de stuurautomaat. Het opent weer allerlei nieuwe perspectieven en we bedenken dat een barkruk en een koepel over het voorluik Zeger in staat zullen stellen het schip vanuit zijn slaaphut te besturen. Volgende stadium zal wel sturen uit bed worden. Cameraatje erbij dus.

Zo zijn we toch weer een beetje aan boord, hoewel vliegen naar Nederland even niet aan de orde is. We zitten op Madeira uitstekend, zeker veiliger dan in Nederland, maar met deze beelden zien we ook wat we dit seizoen missen: natuurlijk het zeilen, maar vooral nog het klooien en het leven aan boord. Toch is het leuk dat we er zelf bijna even bij zijn.

We haden geen idee of Heerenleed wel leefbaar zou zijn, we hebben de zeillatten binnen opgeslagen afgelopen najaar, maar het blijkt dat ze in de doorgang naar de achterhut liggen en niet in de salon. Een paar foto’s stellen ons gerust: het ziet er opgeruimd en gezellig uit. Alsof we het wisten.

Inmiddels loopt het weer hier op Madeira weer gelijk met Nederland. Dat was lang niet altijd het geval, in het voorjaar was Nederland vaak gezegend met mooi en warm weer waar wij dat hier absoluut niet hadden. Wij hebben vandaag een oranje weeralarm wegens grote hoeveelheid regen. Maar Zeger stuurt een foto van onze barometer, die staat wel erg laag. De foto’s liegen er niet om: donkere luchten met regenvlagen eronder! De aandrang om naar Nederland te vliegen neemt ineens flink af, hoewel we op dit moment niet veel beter af zijn.

De warmte in

Maar nu, aan het einde van de dag, weten we dat Zeger gezellig bij Chiel en Anneke Bolt is. Ze hebben een fantastische huisbar, aan het water, met glas aan twee volledige kanten en – oh bliss – een houtkachel die, zo zien we op de foto, brandt. Dat betekent, zo weten we uit ervaring, dat het er heerlijk warm is. Met de gerechten die Anneke vanmiddag al stiekem liet zien gaan ze een heerlijke en ongetwijfeld gezellige maaltijd hebben.

En zo zijn we van thuis op Madeira thuis weer even thuis op Heerenleed. Zonder te vliegen naar Nederland. Beetje heimwee, ook weer niet, maar leuk om ‘er bij’ te zijn! Mogelijk gemaakt door de enige echte Zeger!