zomer

Na een paar dagen Steenbergse Vliet staat een volgend hoogtepunt op het programma: ankeren in de Krabbenkreek voor St. Annaland op Tholen. Het is hier altijd vredig, weinig tot geen beroepsvaart, we liggen prachtig op tij achter ons – overbemeten – CQR anker en als we willen kunnen we met de bijboot boodschappen doen in het dorp en een borrel gaan drinken in het clubhuis van de vereniging, waar Bert en Gina na al die jaren nog steeds de scepter zwaaien. We doen al die dingen uiteraard. We genieten altijd van het zicht op Heerenleed voor anker in de kreek.

We krijgen Berendien een nachtje aan boord, die even wil uitblazen van de drukte. We gaan even een wandeling op de drooggevallen zandplaat maken en we luieren wat af. Het weer is prachtig de wijn smaakt prima, vooral met een zelfgesprokkeld maaltje aliekruiken, die hier natuurlijk kruukels heten. Oesters en kokkels kunnen we hier ook rapen, maar daar komen we deze keer niet aan toe. Als Berendien weer vertrokken is komt de volgende gast: Zeger, die nu zelf kan zien hoe de ankerlier die hij gerepareerd heeft werkt. Noud haalt hem met de bijboot op. We besluiten dat de wind gunstig is voor de Grevelingen, dus we gaan het gevecht met de sluis bij Bruinisse aan. Het valt mee, maar je kunt merken dat het vakantieseizoen begonnen is. We doen een kleine ronde en gaan voor anker bij de Mosselplaat, tegenover Bruinisse. Deze zomer vliegen de prachtige zonsondergangen je om de oren, ook hier is het weer raak. We fotograferen ze niet allemaal, maar deze is weer prachtig.

De volgende dag doen we een grote ronde Grevelingen, en aan het einde gaan we door de sluis en weer terug naar St. Annaland, waar we ditmaal in de haven gaan liggen. Zeger blijft nog een nachtje slapen en gaat dan weer terug naar Amsterdam.

Omdat we onze vrienden Peter en Eveline van de Nicholson 31 Mannenmoed, waar we vele jaren mee op hebben gezeild tijdens de vakanties, voor een nachtje aan boord krijgen moeten we een handige haven uitkiezen waar ze ook de auto kwijt kunnen. De volgende middag moeten ze naar Rotterdam, dus ons leek Willemstad wel handig. Altijd leuk om te bezoeken, en we waren er dit jaar nog niet geweest. Voor dat we daar zijn moeten we twee sluizen ‘nemen’. De Krammersluis is in de zomer altijd al een drama, er zijn twee microscopisch kleine sluiskolkjes waar alle jachten door moeten. Bovendien mag er van Rijkswaterstaat geen druppel zout water in het zoet gemaakte Volkerak komen, want dat zou het evenwicht maar verstoren dus de kolk moet gespoeld worden met zoet water en dat duurt eindeloos. Uit onze Steenbergse tijd weten we al dat de overheid het voor elkaar heeft gekregen om alle ‘gecontroleerde’ zoetwater bekkens zoals het Volkerak, het Markermeer en het IJsselmeer vakkundig te verzieken. Het Volkerak is verziekt met blauwalg en met vliegjes die in wolken van duizenden op je gaan zitten. Het Markermeer heeft een plaag van fonteinkruid, dat hele stukken onbevaarbaar maakt, het IJsselmeer heeft ook weer een vliegjesplaag en blauwalg. Evenwicht dus. Nou ja. Ditmaal is het drama van de Volkeraksluis nog wat vergroot, want de overheid heeft in haar wijsheid besloten om uitgerekend in de vakantiedrukte van het hoogseizoen één van de twee kolkjes ook nog eens buiten dienst te stellen wegens werkzaamheden. De oplettende lezer zal zien dat de stuurboordskolk op dubbel rood staat: sluis wordt niet bediend.

Maar uiteindelijk zijn we erdoor. We zeilen het Volkerak op tot aan de Volkeraksluizen die we vlot kunnen passeren. De Volkeraksluis heeft een heel ruime jachtenkolk, dus dat is eigenlijk maar zelden een probleem. We hebben nog een dag over voordat Peter en Eveline komen, dus we ankeren nog maar een keer in het Hellegat. Er liggen nogal wat jachten, maar er is plaats genoeg over. De volgende dag , het is inmiddels 12 juli, gaan we rond het middaguur Willemstad in. We krijgen een box toegewezen en als we liggen gaan we maar eens een rondje doen. Willemstad blijft mooi, het is natuurlijk toeristisch, maar dat doen aan de charme van het stadje niets af.

Aan het einde van de middag komen Peter en Eveline, we praten uitgebreid bij, doen een ronde door Willemstad en dineren uitgebreid aan boord. De volgende dag hebben ze tot een uur of half drie de tijd, dus we verlaten de haven voor een rondje Hollandsch Diep. Jammer genoeg kakt de wind in, dus we gaan terug naar onze ankerplaats van gisteren en pikken voor een paar uurtjes een vrijgekomen meerboei op. Als we dat doen, zien we andere vrienden van de Nicholsonkring met hun Nicholson 35 Navaho varen. Ze zien ons ook, en ze hebben een uurtje voordat ze door de Haringvlietbrug moeten, die wegens een slecht uitgevoerde reparatie aan de brugklep een kleiner aantal openingen per dag heeft. Dus als je er eentje mist kan het lang wachten betekenen. Navaho komt dus een uurtje langszij en we drinken een glaasje samen.

Niet veel later brengen wij Peter en Eveline terug naar Willemstad, waar we hen afzetten aan het veerponton. Zelf gaan we terug naar ankerplaats in het Hellegat. Het is behoorlijk warm, en we liggen daar uiteindelijk prettiger dan in een haven  waar je geen bries vangt. Het is zelfs zo warm, dat Noud te water gaat. Het water is maar liefst 24 graden aan het einde van de middag.

We besluiten het Haringvliet aan te doen. De wind zou nu nog even noordoost zijn, maar morgen 15 juli naar het westen draaien en de dagen erop naar het noordwesten. Dus vandaag zo westelijk mogelijk zien te komen, dan blaast de westelijke en noordwestelijke wind ons daarna weer mooi terug. We zijn iets te vroeg bij de Haringvlietbrug, maar we worden vermaakt door een een futuristische sport: een soort vertikale waterjet die de ‘bestuurder’ hoog boven het water tilt. Als de brug opent, keurig op tijd, zijn we er vlot door en we zeilen met een gemakstuigje naar het westen.

We ankeren graag en veel dit jaar, en de provincie Zuid Holland helpt door op een aantal plaatsen in het Hellegat en op het Haringvliet meerboeien te leggen. Die zijn altijd bezet, maar dat hindert niet, want we hebben ons eigen anker. Maar de meeerboeien geven wel aan waar de goede plekken zijn, en we vinden er eentje in de monding van het Spui met zicht op het westelijke Haringvliet. Als we aan het einde van de dag goed liggen worden we maar weer eens vergast op een prachtige avondlucht, maar je ziet wel dat het weer verandert. We zijn gewaarschuwd voor een dipje in het zomerweer, maar het is zo’n ondiep dipje dat we er ons niet te druk over maken. We eten zoals vrijwel alle avonden aan de kuiptafel, en we genieten van het prachtige uitzicht.

Ondanks de indrukwekkende wolkformaties van gisteravond begint de dag weer stralend.  We zetten ons gemakstuig weer – genua en bezaan, want met voordewindse koersen zou het grootzeil alle wind uit de genua wegnemen – en glijden met een klein briesje naar het westen. Vlak bij Stellendam ligt nog weer een aantal meerboeien van de provincie, maar die zijn zoals gewoonlijk bezet dus we ankeren weer, vrij dicht onder de zuidelijke wal, waar we wat beschutting hebben tegen de beloofde westelijke wind. Het is warm en zonnig, dus we gaan nu allebei te water (en dat is nog altijd 24 graden).

Achter ons gaat een jacht voor anker dat bekende lijnen heeft. Het blijkt een Nicholson 31, en het is de Bruinvis van Wout en Lieneke, die we nooit live gezien hebben, waar waarmee we ten tijde van hun aankoop nogal wat mailcontact hadden in het kader van de Nicholsonkring. Later op de avond zien we in de verte de aangekondigde onweersbuien, maar afgezien van wat draaiende winden hebben we weinig last. Wout en Lieneke hebben niet het rotsvaste vertrouwen in hun ankergerei als wij, dus als het onrustigwordt gaan ze ankerop. Ze komen nog een uurtje langszij voor een échte kennismaking (met wijn uiteraard) en we bekijken het reslutaat van de complete renovatie van hun mooie Bruinvis. Tegen donker vertrekken ze naar Stellendam.

Als wij het ankerlicht aansluiten begint ineens de ankerlier te draaien. Het stopcontact van het ankerlicht zit op de lier, en er blijkt een kortsluiting in de stekker te zitten. Dus we halen het gereedschap te voorschijn en zoeken – en vinden – de fout.

Ondanks het onweer verderop en de vreemde en aantrekkende wind is het een prachtige avond, en we zitten nog buiten totdat we door hordes vliegjes besprongen worden. Naar binnen dus en alles dicht. Wel warm, maar anders worden we gek.

Op 17 juli gaan we weer ankerop, we willen even naar Middelharnis, altijd leuk en we kunnen even wat boodschappen doen. Eigenlijk willen we ankeren bij het eiland Tiengemeten en dat dan nu ook eindelijk een keer bezoeken. We zijn er al zo vaak langsgevaren, maar het kleine haventje had maar plaats voor drie jachten en het was er altijd vol. Nu is die haven alleen nog voor beroepsvaaart, en er is een ander haventje voor jachten gekomen, maar dat is heel smal en daar moeten we dan achteruit in of uitvaren. Het is behoorlijk gaan waaien, dus we besluiten Tiengemeten nog even te bewaren en een nachtje in Middelharnis te blijven. Een vriendin van vroeger had al eens gevraagd of we iets konden afspreken, en we maken dus van de nood een deugd. Lian komt vanuit Capelle a/d IJssel naar ons toe, en we praten uitgebreid bij. De dag erna zou het dan Tiengemeten moeten worden. Het plan is om vlak bij het beschikbare haventje voor anker te gaan, en dan met de bijboot naar Tiengemeten. Maar als we in de buurt komen, komen de vliegjes ook, dus we besluiten om Tiengemeten tot nader order uit te stellen. Maar we willen er echt heen, want het eiland blijft intrigeren. We gaan dus rechtstreeks terug naar het Hellegat, waar we aan het eind van de middag ankeren. Er zijn nauwelijks insecten, dus glaasje inschenken, boekje erbij, en wie doet je wat…

Omdat we weer door de beruchte Krammersluis moeten staan we vanmorgen om half zes op. We willen om zes uur ankerop gaan en dan spoorslags door de Volkeraksluis en dan snel door naar de Krammersluis. Daar komen we om half negen aan. Alleen een motorjacht gaat ons voor, en – hoe verzinnen ze het – een klein vrachtschip zodat we er nog maar net bijkonden. Het lijkt er wel op dat de werkzaamheden aan één van de kolkjes nu afgerond zijn, want het licht staat niet meer op dubbel rood. Geen wachttijd dus vandaag, en na het schutten gaan we terug naar de bekende ankerplaats van St. Annaland aan de Krabbenkreek. We zijn van plan om hier twee nachtjes te blijven en dan richting Oosterschelde en misschien Veere. Maar dat lezen jullie dan weer in een volgende aflevering!