Na de ‘laatste ronde’ hebben we niet meer zo veel kunnen doen. Het weer was net zo als in onze hoogzomer dit jaar: veel wind en veel regen. Geen weer om het dek te schuren of allerlei andere leuke buitenklussen te doen. Weer om veel te lezen en alleen de meest noodzakelijke dingen aan de boot te doen. Via Twitter bereiken ons de eerste verslagen van ijskrabbende woon-werkverkeerders, als het weer een enkele keer besluit om ons niet met bakken water te bekogelen. 19 Oktober nadert gelukkig. We hebben een heel leuk ticket voor een nog leuker prijsje via onze vaste zoeksite www.skyscanner.com gevonden. Rechtstreekse vlucht van uit Brussel voor 65 Euri pp, all in. En inclusief een koffer van 20 kilo.. Dat is fijn, want we hebben weer heel wat te verslepen. Leve Jetair-Fly.
Dan is het ineens tijd voor Heerenleed om het water uit te gaan. We hebben nog even een droge dag. We slepen de zeilen van boord, vouwen ze op en stouwen ze in het altijd droge vooronder. Dan geven we Noud een denkbeeldige Seresta, want die wordt altijd erg zenuwachtig als ze aan Heerenleed beginnen te sjorren en te hijsen. Toch doen de heren van Bolt het erg rustig en zelfverzekerd, zoals het hoort. We willen graag de masten laten staan deze winter. Heerenleed is na een aantal jaren mastloos eindelijk weer ‘in model’ getrokken door de spanning op het want, en we hebben eindelijk de belangrijkste ramen weer lekvrij. Toch moeten we de bezaan eraf takelen. De botenlift is niet handig voor het hijsen met staande bezaansmast. Dat compromis willen we wel sluiten, want, zoals in het fimpje te zien is, kan de achterste hijsband nu gewoon onder de achterzijde van de kiel gelegd worden. Bij staande bezaan zou die net voor het roer en achter de schroef moeten worden gewurmd, iets dat op te tast moet gebeuren onder water, met alle risico’s dat het niet goed gaat en we een verbogen schroefas of zo krijgen.
De Bolt-heren hebben intussen niet stilgezeten. Omdat we allemaal vonden dat de standaard bokken die Bolt heeft niet erg breed zijn, en voor een beste dame als Heerenleed zelfs erg smal, heeft Bolt bedacht dat er wel een bok kon worden aangepast. Wij zijn daar erg blij mee, want met staande grote mast heeft het schip flink windvang en we willen graag dat ze stevig staat. Na een uurtje hijsen, spuiten, en klooien met balken, plankjes en een waterpas staat Heerenleed naar onze zin, de dekken wateren keurig af en we kunnen beginnen met de nog resterende karweitjes.
We hebben met de Bolt-mannen nog een kleine discussie: hoe gaan we volgend najaar de aangepaste bok herkennen. Ze lijken allemaal op elkaar, en in de zomer worden ze door elkaar opgestapeld. We laten de heren met het probleem achter voor een weekendje Toos en Leo in Arnhem. Leo heeft het plan opgevat om na jaren weer te gaan varen – Toos en hij hebben vroeger altijd gezeild – en heeft een leuke boot op het oog waar hij graag onze mening over wil hebben. We gaan kijken naar een Drascombe Drifter, een heel karakteristieke boot met een Yawl-tuig. Een echte boot voor liefhebber. De boot ziet er heel goed uit, helaas lukken geen van de foto’s omdat Noud de camera van Toos meegenomen heeft (de onze had uiteraard een lege batterij) Noud heeft kennelijk een verkeerd knopje tot sluiter gebombardeerd.
Als we weer terug in Drachten aankomen, na het weekendje Arnhem, is het stikdonker en het regent weer eens pijpestelen. We klimmen rap – voorzover dat gaat met onze bagage – de ladder op en sluiten de boel. De volgende morgen is het beter weer. Als ik de ladder af kom om van de toiletten in de loods (die op Heerenleed functioneren niet meer als we op de wal staan) wacht mij een bijzonder beeld. De Bolt-heren, die ik gniffelend over de werk zie scharrelen – hebben hun eigen oplossing gevonden om onze bok herkenbaar de maken. We willen jullie graag laten meelachen en maken een plaatje. Ze hadden er al een aantal dagen op zitten broeden, en wij zien er de humor wel van. Daar hadden de heren ook op gerekend, want we denken niet dat ze het anders aangedurfd hadden…
Dan is de dag van vertrek van boord ineens daar. We vegen de dekken nog leeg, maken de motor winterklaar, pompen de toiletten en de douches door met antivries, legen het drinkwatersysteem en de bilge, waar we tenslotte nog een plons antivries in gieten. De walstroom gaat eraf en we schakelen de accu’s uit. Vaarwel en tot in de lente, Heerenleed!
We gaan afscheid-eten bij Peter en Eveline, die we een winter moeten missen. Het regent weer als we daar vertrekken richting Arnhem. Tijd om op te krassen.
Toch rest ons nog een taakje: we hebben Leo en Toos beloofd mee te gaan voor een tweede bezoekje aan de Drascombe die Leo op het oog heeft. De boot zou het water uitgaan en we kunnen dan ook het onderwaterschip even inspecteren. Ook de zeilen hopen we te kunnen bekijken, want bij ons eerste bezoek regende het zo hard, dat we het de eigenaar niet wilden aandoen de boel uit te vouwen. We hebben een droge ochtend als we weer naar Strand Nulde rijden. De Drascombe staat net op de wal, ziet er keurig uit en ook de zeilen vallen niet tegen. Dit keer hebben we een functionerende camera bij ons en we maken een paar plaatjes die we jullie niet willen onthouden.
Al met al denken wij dat deze boot een prima keus zou zijn, leuk om op klein water te rommelen en prima langszij de ark te meren. We zijn benieuwd hoe de onderhandelingen uit gaan pakken…
Als we weer terug zijn in Arnhem komt het er weer met bakken uit. We richten tijdelijk onze ‘werkplekken’ in op de woonark van Toos en Leo (lees: we zetten de laptops neer) voor de laatste paar dagen in Nederland. Buiten worden de kleuren langzaam herfstig. Tijd om op te krassen, weer.
Hoi Heeren,
Zo te lezen een drukke maar voldane periode achter de rug.
Nou nog effe genieten en bijkomen voor de verre reis naar Madeira, door worden jullie met de zonnestralen ontvangen. Ja, heren, ook nu nog steeds boven de sneeuwgrens.
Enne het roze bokje staat schattig bij jullie boot.
Groetjes en tot ziens en horens.
Liefs marijke en natuurlijk ook van petje pietamientje.