niet genoeg

We zijn alweer twee maanden in Nederland. Die hebben we voor het grootste gedeelte doorgebracht in Drachten, en aan Heerenleed is het nodige gebeurd. Even in vogelvlucht. Het potdeksel – voor de landrotten: de houten rand die de aansluiting van romp en dek maskeert – moest opnieuw in de epoxyhars gezet worden, de keerkoppeling, die verleden zomer nogal veel zorg veroorzaakte – moest nog nieuwe hydraulische leidingen krijgen, en de tweede dynamo, die voor het laden van de lichtaccu’s moet zorgen, is opnieuw opgehangen, omdat hij los in de beugels hing vanwege te groot geworden boutgaten. Daarna bleek dat hij toch niet functioneerde, dus het zware loeder mocht er weer uit, en een deskundige heeft hem voorzien van nieuwe koolborstels en de spanningsregelaar gerepareerd. We waren er heel blij mee, want nu kunnen we als de motor loopt de lichtaccubank, die de stroom voor de koelkast, drinkwaterpomp en verlichting levert, met 60 ampère laden en dat schiet lekker op.

Op het programma stond het repareren van de rubberboot, een Avon (kwaliteit, dat wel) uit een onwaarschijnlijk jaartal, en het na 9 jaar weer aan de praat krijgen van de – eveneens antieke – buitenboordmotor. Het had uiteindelijk allemaal nogal wat voeten in de aarde. Soms zat het een beetje mee, vaker zat het een beetje tegen, maar uiteindelijk werkt de dikke dynamo weer en hebben we moeten vaststellen dat de Avon niet meer te repareren viel. Maar gelukkig een fatsoenlijke rubberboot op Marktplaats gevonden, en ook eentje die we eigenlijk wel wilden omdat hij veel beter vaart dan de Avon. De buitenboordmotor eerst maar eens grondig schoongemaakt, het hele netwerk van brandstofkanaaltjes en leidingen schoongemaakt, en de bougiekabel gerepareerd, alles onder heet wakend oog van topmonteur Geert van jachtwerf Bolt.. Toen we er brandstof indeden bleek de brandstofkraan – een minidingetje – te lekken als een mand, en met benzine is dat geen goed idee. We konden bij een buitenboordmotorenboer in de buurt een nieuwe kraan bestellen. Kostte wél €50. Niet niks voor zo’n miniding. maar goed, geen keus en we wachtten maar weer een paar extra dagen af tot het ding arriveert.  Toen hij er was hebben we de motor geprobeerd en verdraaid: na 9 jaar loopt hij als een zonnetje. De  dag erna bleek hij toch een mankement te hebben: geen koelwater meer. Dat betekent het hele staartstuk eraf, en dat lukte met heel veel moeite, waarbij het koperen stijgbuisje van het koelwater afsvheurt. Grrrr. Maar de impeller komt weer van de buitenboordmotorenboer, en onze onvolprezen Geert heeft wel een koperen pijp liggen van precies dezelfde maat, zodat ik daar een nieuw buisje van kan maken. Gelijk maar even de kalkaanslag uit de koelkanalen gehaald. En al die tijd geeft Geert geduldig tips een aanwijzingen, zodat het ding uiteindelijk – na vervangen van de bougie, want die was ook niet betrouwbaar meer – weer kan gaan zorgen voor vervoer van Heerenleed-voor-anker naar en van de vaste wal. Uiteindelijk leek alles zover functioneel – er zijn altijd dingetjes die onderweg dan toch weer reparatie nodig hebben – dus we vertrokken afgelopen vrijdag 15 juli. We willen het eerst nog wat rustig aan doen, maar op het Prinses Margrietkanaal kunnen we eens flink gas geven en blijkt tot onze vreugde dat de schroefas, die al jaren lekte op de doorvoer, door de tips van Geert eindelijk dicht is. We hebben maar een kort ‘ritje’, naar het Pikmeer waar we voor anker gaan. De ankerlier – haast vergeten – hebben we ook onderhanden gehad, en die werkt weer naar behoren. We zijn blij dat we weer  op pad zijn, maar we zijn onderhand ook wel moe en we hoeven niet meer aan wal. Zaterdag is het weer eens een grijze kille dag, en Heeerenleed blijft gewoon liggen waar ze ligt. Vanmorgen laat toch maar even naar de wal, kunnen we de boodschappen aanvullen en meteen even een mooi plaatje maken van Heerenleed voor anker. Het bijbootje doet precies wat het moet doen, en het motortje brengt ons keurig naar Grou en terug. Grou is zelf trouwens ook altijd weer leuk, met prachtige oude huisjes en een schitterend kerkpleintje.

Eenmaal terug aan boord is het tijd om de motor te laten draaien. We moeten even ‘stroom draaien’ want de rijsttafel uit de koelkast moest gisteravond voor een deel de magnetron in, en de omvormer die van 24 volt 240 volt maakt, lust wel een flinke slok stroom.  Ook de nieuwe laptops (een verhaal op zich maar niet voor nu) houden het heel lang uit op hun batterij, maar een keer moeten ze toch opgeladen worden. Bij draaiende motor en ladende accu’s kan de omvormer dat makkelijk aan. Maar na het starten van de motor blijken de accu’s niet te laden. Een flinke domper, want zo kunnen we niet eens nog een nacht hier voor anker blijven, want dan doet de koelkast, die flink bevoorraad is, het niet meer. Dus we moeten meteen terug naar de werf, waar we in elk geval walstroom hebben. Kennelijk waren twee maanden onderhoud en reparatie niet genoeg om onbezorgd weg te kunnen. Daar word ik onderhand wel een beetje moe van. En dat is een understatement.Wordt ongetwijfeld vervolgd.