Eilanden als toetje!

Als we terug in Drachten zijn stellen we vast, dat er nu weer een klein beetje olie onder de keerkoppeling ligt. Niet zoveel dat het oliepeil meetbaar is gedaald, dus dat is alweer fraai. Als onze favoriete technicus Geert aan boord is, stelt hij vast dat de schroefasrem niet goed loslaat. Wij hebben zo’n ding omdat een hydraulische keerkoppeling niet wordt gesmeerd als de motor niet loopt. Doordat de schroef wil meedraaien als we zeilen, draait ook de koppeling mee, en dat zou versnelde en grote slijtage opleveren. Daarom zit er een remmechanisme in, dat we vanuit de kuip bedienen. De rem komt dus niet goed los, en Noud had al vastgesteld dat de schroefas bij draaiende motor niet helemaal rustig stond, en de motor ook teveel stond te schudden op de rubber steunen. Geert haalt de rem eruit, en we starten de motor en merken meteen dat het schudden is afgelopen en de schroefas nu weer rustig draait. Het remmechanisme wordt door Geert gereinigd en gepolijst, er komt nieuwe remolie in, en de zaak wordt weer teruggemonteerd. Hij moet op een paar onderdeeltjes wachten dus we nemen voor een paar dagen de wijk naar Arnhem.

Als we terugkomen doen we nog een keer groot boodschappen in Drachten en we vertrekken weer. Het is inmiddels woensdag 23 september. We willen eigenlijk naar Leeuwarden en dan door naar Harlingen, maar we zien bij de aftakking naar het Prinses Margrietkanaal een bord met een stremming. Het is de Drachtster Brug in Leeuwarden. Daar komt een aquaduct en tijdens de bouw is daar de doorvaarthoogte beperkt. We kunnen daar dit jaar dus niet meer langs. We draaien de boeg naar het zuidwesten en gaan naar Grou. We liggen weer in een box aan het Pikmeer. De volgende dag is het weer niet best, en we besluiten tot Heeg te gaan. Daar kunnen we nu vast wel in de haven, het is per slot al laat in september. We motoren rustig door, en intussen hanteert Noud de vetspuit. We hadden namelijk al sinds 1999 een lekkende schroefasinstallatie. We hadden daar destijds nogal wat problemen mee, en we kregen toen het advies om steeds weinig vet bij te pompen, en vooral erg voorzichtig, omdat er anders een keerring uit kan klappen en dan komt de zee snel binnen. We waren dus al jarenlang afgetraind op het tolereren van een paar druppels per minuut. Maar Geert had tegen Noud gezegd dat bij een openstaande ontluchting er niets met de keerring kan gebeuren. Dus Noud pompt schroefaskokervet dat het een aard heeft. Er komt inderdaad steeds minder water binnen.

In Heeg aangekomen hebben we plaats zat, dus we kiezen een luxe plek aan een lange kopsteiger. Intussen staat er een dikke wind en het hoost met enige regelmaat. We hebben de tent weer in de kuip gezet en dat maakt het leven toch behoorlijk aangenaam.

De volgende dag is het weer opgeklaard. we maken nog even een plaatje van Heerenleed aan de luxe kopsteiger en vertrekken naar Stavoren. De wind zou Zuidoost worden, maar die belofte was loos. Als we door de sluis zijn is de wind toch om en we kunnen zeilen naar Kornwerderzand, een leuk bezeild koersje. Eenmaal door de sluis daar kunnen we zowaar ook nog de Boontjes bezeilen en ruim op tijd komen we aan in Harlingen. Het is vrijdagavond, maar het is nog niet druk en we kunnen zo voor de wal. Dat was lang geleden, en wat lig je hier toch prachtig. Daar willen ze ook wel flink geld voor hebben, dus het is niet voor alle dagen. Enfin, een goede waarschuwing voor de prijzen op de Waddeneilanden. We hebben sinds de laatste keer Harlingen (2004?) stootwilbalkjes aan boord, omdat je er tegen een soort van damwand aan ligt. Twee stootwillen naast elkaar overboord hangen, balkje ervoor en je ligt goed. Omdat je hier op getijdewater ligt maken we vast met lange lijnen en lange springen, dan gebeurt er niets. En we genieten van de laatste zon van vandaag en de prachtige gevels van de Noorderhaven. De toren van de havendienst heeft een platform waar je een mooi panorama van de stad kunt maken.

Gewapend met een zeekaart waar een museum blij mee zou zijn wagen we ons zaterdag het Wad op. We hoeven niet zo vroeg, want het tij loopt pas rond 12.00 uur. Terschelling durven we wel aan, je kunt het boeienstraatje gewoon volgen, en het internet zorgt voor wat aanvullende informatie. De globale route kennen we wel: langs de Pollendam, door de Blauwe Slenk, via een stukje Vliestroom de Westmeep in, dan via de smalle Slenk en het Schuitengat de haven van West aanlopen. Het is vrijwel windstil, dus de motor – lees, de keerkoppeling – zet de duurtest voort. We zitten keurig in het tij, hoewel je met deze route altijd stukken tegen tij in moet varen. Vroeger was dat anders, dan zorgde je dat je op het einde van de Eb bij de ingang van het Schuitengat was, en dan voer je met de eerste vloed het Schuitengat tot aan West. Maar sinds de monding van het Schuitengat verzand is moeten we nu omvaren via de Westmeep. Enfin, we genieten – al motorend – van het zonovergoten Wad, waar de eilanden liggen te blinken in de verte.  Eenmaal in West vinden we een luxeplek direct aan de steiger van de jachthaven. De schrikbarende havengelden (we betalen 42 Euro) maken dat we de luxe eerder normaal vinden. Bovendien blijkt dat ze per persoon 3€ toeristenbelasting innen. Dat is diefstal, want volgens de gemeentewebsite bedraagt die per persoon maar 1€50. Als ik tijd en zin heb ga ik eens mailen met de gemeente Terschelling. Intussen liggen we goed, en we genieten van een middag en avond Terschelling. Morgen wel weer weg, want het liggen hier loopt wel erg in de papieren.

Als we zaterdag overdag willen vertrekken hebben we altijd ongunstig tij. Dat moet dan maar. In de Slenk lijkt er zowaar wat wind te komen, en ook nog uit het noordoosten. Dat betekent een bezeilde koers naar Harlingen en Kornwerderzand. We gaan niet naar Vlieland, want de kaart is voor het veranderlijk en potentieel gevaarlijke Stortemelk echt te oud. Volgend jaar beter. Maar dan met een gerepareerde bijboot zodat we lekker in de Vliesloot voor anker kunnen en geen dikke havengelden moeten aftikken.  We zien Vlieland wel liggen, het ziet er – als altijd – verlokkelijk uit, maar we zeilen naar Harlingen en draaien de Boontjes in aan het einde van de middag. Hier loopt het tij gemeen tegen, en de wind stort in, dus de zeilen gaan eraf en we motoren de laatste mijlen naar Kornwerderzand. We schutten naar binnen en gaan in de baai voor Makkum voor anker. Het weer is rustig, de wind is nog altijd noordoost, dus we liggen hier goed. En voor de zekerheid gaat het ankeralarm op de GPS aan. Wel zien we weer een klein beetje olie onder de keerkoppeling liggen. Op een andere plaats dan voorheen. Dat kunnen we zien, want op aanraden van Peter Bolt (van de gelijknamige werf) hebben we in de vangbak onder de motor tegenwoordig oude kranten liggen. Zo zien we precies wat er waar gelekt heeft. Hoe dan ook, het oliepeil in de keerkoppeling is nog steeds vrijwel onveranderd voorzover we dat kunnen zien, dus veel is er niet gelekt. Het lijkt uit de aansluiting van de slang naar de oliekoeler te komen. We blijven eraf, maar zullen het nauwlettend in de gaten blijven houden

Zondag  willen van Makkum in een keer naar Enkhuizen, maar dat gaat niet door. De wind is wel uit de goede hoek, maar veel te weinig, dus ter hoogte van Stavoren verleggen we de koers en lopen Stavoren aan, waar we aan de gemeentesteiger gaan liggen. Die is gratis, de meeuwenpoep krijg je erbij, maar prachtig gelegen, mooi rustig en in deze tijd van het jaar is er gewoon plek. We doen een boodschap in de mooiste supermarkt van Nederland (de COOP) die we pas begrijpen als we zien dat er een hele water-woonwijk omheen uit de grond wordt gestampt. Stavoren opgestuwd en de vaart der volkeren. We nemen ons gemak ervan maar varen de volgende dag wel naar Enkhuizen. We willen nog een keertje naar Marken, maar het seizoen loopt echt op een eind. Onze oliekachel (de Marktplaats-zibro!) hebben we ’s avonds echt nodig. Als ik later de foto bekijk die we hebben gemaakt van Heerenleed in de Buitenhaven van Enkhuizen, zie ik dat de bomen al kleuren.

Als we op woensdag vertrekken uit Enkhuizen waait het nog steeds uit de goede hoek, min of meer. We kunnen in een keer naar Marken, maar de wind komt wel steeds meer achterlijk in, totdat we uiteindelijk vrijwel plat voor de wind varen. Dat is niet de handigste koers, maar daar is niets aan te doen. Op Marken liggen we weer bij de Vereniging, omdat de gratis plaatsen van Rijkswaterstaat ondanks het gevorderde seizoen toch allemaal bezet zijn. We brengen een gezellige avond door op ons grote zusje Lady Quaseo, waar Elly een heerlijk maal heeft bereid. Donderdag is de wind nog steeds noordoost, niks aan te doen, dus we zullen moeten kruisen naar Stavoren. We kijken achterom als we om een uur of tien Marken achter ons laten. Het heeft een vaste plek op de agenda gekregen. Leuk plekje, dat erg wordt ondergewaardeerd.

We hebben een stevige wind als we de Gouwzee verlaten, maar langzaam maar zeker wordt hij minder. We beginnen het kruisrak met alleen de genua en de bezaan, uit comfortoverwegingen, maar later moet het grootzeil er toch bij. Eenmaal door de sluis bij Enkhuizen gaat het beter, een klein knikje in de schoot zorgt voor een lekkere snelheid van een knoop of 6,5 a 7, en we zijn blij met dit laatste zeiltochtje op het IJsselmeer van dit jaar. In Stavoren aangekomen gaan we weer aan de gemeentesteiger liggen. Als we aankomen liggen we alleen. Morgen beloven ze nog steeds noordoostenwind. Maar voor overmorgen staat zuidoost op het menu, gunstig om zeilend de Fluessen en het Margrietkanaal en Sneekermeer te kunnen bezeilen. Dus we besluiten nog een dagje extra te liggen. Het is nog altijd mooi weer overdag, maar ’s nachts is het koud en als we ’s morgens wakker worden is het een mistige herfstochtend. Mooi, maar we draaien de kachel nog wat op en we wachten tot hij is opgetrokken. Later komt de zon er weer stralend bij en ik los mijn belofte aan Toos in om nog een keertje de kwasten op papier te zetten. Het is een impressie van de laatste zomerdag op het IJsselmeer geworden. Aan het einde van de dag worden we getrakteerd op een schitterende zonsondergang, zoals je die in Nederland maar zelden ziet.

Zaterdagmorgen is het minder mistig, maar ook minder helder. Het weer is nog niet echt fout, maar er zit meer bewolking en meer kilte in de lucht. De beloofde zuidooster komt niet, dus we motoren de intussen weer vertrouwde route via Fluessen, Heegermeer, Prinses Margrietkanaal, Sneekermeer en Pikmeer naar de aftakking richting Prinsenhof. Het is een vrij lange dag, maar we zijn om zeven uur door de Hooidambrug, aan de Wijde Ee, al dicht bij Drachten. Hier vinden we een prachtig grasveld, en Noud bedenkt dat we hier wel kunnen liggen voor de nacht, zodat we morgen een mooi veld hebben om de zeilen voor de winter de vouwen en op te bergen. Het is trouwens ook een mooie plek.

Als we zondag aanstalten maken om de zeilen te gaan vouwen is het nog altijd mistig, en de beloofde zon wil er maar niet doorheenbreken. Het gevolg is een nat veld, zodat we uiteindelijk de zeilen zo goed en zo kwaad als het gaat maar aan dek vouwen. Alleen het grootzeil is minder fraai gelukt. Maar het zaakje zit hoog en droog in het vooronder. Dus klus geklaard gaan we ontbijten en koffie en zo drinken. Dan maken we los voor het laatste uurtje naar Drachten. We genieten altijd van de sfeervolle Wijde Ee en Monniken Ee, totdat we er bijna zijn en een irritante ondiepte moeten zien te passeren. Dat lukt steeds beter, hoewel we altijd ergens even aan de grond lopen hier. Het is laat op zondagmiddag als we vastmaken bij Bolt in Drachten.

Maandag doen we de was, kleine klusjes, en we maken de boot in de daarop volgende dagen klaar voor de sprong uit het water. Donderdag komt Geert aan boord om te kijken naar de mogelijke oorzaak van het nieuwe olielek van de keerkoppeling. Hij heeft het gauw gezien; de olieleiding van keerkoppeling naar oliekoeler is op en moet vervangen worden. Dat valt allemaal dus nogal mee. Nog een saillant detail: de laatste dagen van onze tocht heeft Noud de schroefas, waarover we al schreven, helemaal lekvrij gekregen. We laten er binnenkort samen met Geert nog een test op los, en dan hopen we dat dit probleem zichzelf uiteindelijk heeft opgelost! Op vrijdagmorgen is het zover. Als we achterstevoren in de kraanbaan liggen gaat Noud nerveus bij Anneke Bolt op kantoor zitten. We gaan het water uit. Zonder bezaan, die was er dinsdag al af, maar wel met staande grote mast, staan we weer op onze oude plek tegenover de kraan. Goed in het zicht van Anneke Bolt, die ook komende winter de wacht over Heerenleed zal houden.

We kijken terug op weer eens een echt vaarseizoen, met leuke tripjes, leuke plaatsen, leuke tochten, leuk gezelschap, jammer genoeg wat technische hobbels, en met de eilanden Terschelling en Marken als heerlijk toetje!