Het is er toch nog van gekomen in 2021. Gerekend hadden we er niet meer mee. We zaten veilig en wel – maar ook min of meer opgesloten – op het paradijselijk eiland Madeira. De hele coronatijd hebben we het daar goed gehad, in ieder geval veel beter en relaxter dan in Nederland. Als je daar meer over wilt weten dan kun je hier terecht. Onze trouwe lezers weten dat we ons huis op Madeira verhuren als we er niet zijn, maar door de pandemie lag de verhuur helemaal stil. De vriezers waren goed gevuld om zo min mogelijk naar de stad te hoeven als we op half juli ineens een boeking voor het huis krijgen. En we hadden een week de tijd om ons huis in verhuurstand te krijgen. We hebben niet lang geaarzeld. Maria is voor twee keer besteld in de week die volgt, de kostbare stukken gaan op hun zomerplek achter slot, en ja, de vriezer in de keuken moet leeg.
vleesvervoer
Nu hebben we een soort berging achter het huis waar huurders niets te zoeken hebben, en daar staat nog een vrieskist. Maar ook daar zat veel in. Dus we hebben een grote zak gemaakt met diepgevroren vlees – en ook wat vis – die in één van de koffers mee kon naar Nederland. We hebben een voordelige vlucht gevonden naar Brussel en net sinds een dikke week staat Madeira voor België op de groene lijst: we hebben geen enkel covid-document meer nodig op naar Brussel te kunnen vliegen. We dubbel-checken dat wel, want het komt vaak voor dat de vliegmaatschappij de regels niet kent en hun eigen regeltjes hanteert. Maar alles klopt. We worden door onze vriend Jaap Willem naar de luchthaven gebracht. Bij aankomst daar merken we dat er veel mensen zijn en weinig vliegtuigen. En er staat veel wind. We vrezen het ergste. We krijgen allerlei visioenen van dusdanige vertragen dat al het vlees – én de vis – ontdooien en een eigen leven gaan leiden in onze koffer. Vertragingen van meer dan een etmaal komen bij harde wind wel voor op Madeira. Zelf hadden we dat nog niet eerder meegemaakt en we vrezen dat wij nu aan de beurt zijn.
De check-in verloopt zonder hindernissen en we zijn vlot door security. Dan begint het wachten. Uiteindelijk hebben we geluk. Als de wind tijdelijk wat afneemt landt het toestel van TuiFly toch nog. De vertraging is twee uur, maar het vliegtuig is snel leeg en ook snel weer vol en de vertraging wordt uiteindelijk beperkt tot een dik uur als we om half twaalf die avond landen op Zaventem. Berendina haalt ons af en we hadden haar nog een berichtje gestuurd toen het vliegtuig begon te rijden op Madeira. Het is half twee zondagmorgen als we bij haar thuis aankomen.
landen en prikken
Zoals altijd hebben we na zo´n hectische week op Madeira even tijd nodig om ´te landen´. Er zijn een aantal dingen die we willen doen terwijl we in het zuiden van Nederland zijn. We moeten eerst zien dat we een digitaal coronacertificaat krijgen. De bureaucratie op Madeira zorgt ervoor dat we met onze Portugese vaccins daar geen toegang hebben tot het digitaal certificaat, ondanks het feit dat Portugal daar wel toe verplicht is. Nederland wil de (Europees ingekochte) Portugese vaccins niet registreren ¨want die zijn buitenlands en die kunnen we niet traceren als er iets mee is¨. Dus we zitten met ons lijf vol vaccins en geen bewijs dat internationaal erkend wordt. Berendien gaat zich er maandag mee bemoeien in de hoop dat haar jarenlange consulaire ervaring in Italië iets in beweging kan zetten. Maar de bureaucratie is taai en het RIVM staat op ¨NEE!¨. Er zit niets anders op dan gewoon een extra vaccin te laten zetten en na flink rondbellen komt ze bij de GGD in Breda terecht. Daar kunnen ze zien dat er in Gorinchem nog Janssen-vaccins beschikbaar zijn. De afspraak wordt gemaakt en nog dezelfde middag rijdt ze ons naar Gorinchem. We zijn vrijwel alleen in de tot priklocatie omgevormde sporthal. Dus in korte tijd zit Janssen erin.
stiekem lol
We hebben stiekem lol. Toen Berendina het RIVM aan de telefoon had (dat duurde iets langer dan ik het nu schrijf) zei ze ten einde raad dat ons niets anders bleef dan een extra vaccinatie te gaan halen als het RIVM onze Portugese niet wil registreren. ¨Dat is niet de bedoeling¨, was het bitse antwoord. ¨ Nou, dat gaan mijn vrienden tóch doen als jullie zo tegenwerken¨. Ze had expres onze namen niet genoemd, dus we konden onze gang gaan. Na het zetten van het Janssen-vaccin haalden we onze gele boekjes tevoorschijn om het te laten registreren. Natuurlijk expres opengevouwen op de twee Pfizers die we hier op Madeira al hadden gekregen. Dat zorgde voor ernstig opgetrokken wenkbrauwen van de dame aan de balie. Ze werd erg nieuwsgierig en we hebben het verhaal uit de doeken gedaan. Ze gaf ons groot gelijk en het stempel werd rap gezet. Nu nog twee weken wachten en we hebben een internationaal digitaal coronacertificaat. Hèhè. Als bijvangst vinden we een geweldig gesorteerde Turkse supermarkt waar we boodschappen doen voor het avondeten.
naar Zeeland
Tijdens onze ´bijkom-periode´ maken we gebruik van het feit dat we niet zo ver van Bruinisse zijn. In het voorjaar van 2021 besloot een lid van de Nicholsonkring, waar wij natuurljk ook lid van zijn, om afvallig te worden. Hij heeft zijn prachtige Nicholson 55 verkocht en ingeruild tegen een belachelijk grote boot: een Farr 72, Baleine genaamd. Probleempje was dat die boot in Newport (USA) lag en de USA hermetisch op slot zat voor buitenlanders vanwege corona. Uiteindelijk heeft een Amerikaanse bemanning de boot naar Bermuda gevaren. Daar is een bemanning die uit leden van onze Nicholsonkring bestond – En natuurlijk was Zeger daarbij – aan boord gestapt en heeft de in drie etappes de boot naar Nederland gebracht. De verslaglegging is van mijn hand en is met veel verhalen en veel beeldmateriaal te zien in het blog van de Nicholsonkring. Hier is het begin, helemaal onder aan elke pagina, na de reacties, staat de link naar de volgende aflevering. Veel leesvoer voor de kille winteravonden die er nog genoeg zullen komen.
Hoe dan ook, die veel te grote boot ligt op dit moment in Bruinisse, en daar zijn ook onze vrienden Klaas en Petri. En Zeger is er ook, dus we moeten daar snel heen. Het wordt een gezellig weerzien met avondeten aan boord van de Baleine. Daar is per slot plaats genoeg!
Nieuwe huif op de auto.
Intussen heeft Noud uitgezocht welke materialen er nodig zijn om ons Tjaffertje te voorzien van een nieuwe huif. De oude is helemaal vergaan en scheurt aan alle kanten. Het passen en meten, en het verzinnen van de methode neemt nog de meeste tijd in beslag. Dan zijn de spullen besteld en komen al snel aan. Na een paar dagen staat het autootje er weer toonbaar bij. Dat was de laatste noodzakelijke klus voordat we naar Drachten afreizen waar Heerenleed op ons wacht.
feest
Als we in Drachten aankomen is Zeger ons al voorgegaan. Wat een feest. Heerenleed ligt al in het water op ons te wachten. Natuurlijk is er nog genoeg werk voordat ze weer zeilklaar is, maar een derde paar capabele handen maakt een groot verschil.
We varen een testrondje met Zeger en de dagen erna worden met flink wat klussen gevuld. Noud wil de daken van de voor- en achteropbouw schilderen, we moeten het potdeksel rondom grondig schuren en opnieuw in de houtolievernis zetten, want dat heeft flink geleden onder onze afwezigheid. Verder moet ik de bijboot repareren. Bij het opleggen van Heerenleed eind 2019 zag ik dat de bodem aan het loslaten was van de tubes. Gelukkig hebben we Polymax als bondgenoot, en de klus is simpeler dan ik had gevreesd. Misschien is het resultaat niet al te fraai, maar de onderkant ligt bij gebruik toch in het water, en hoe mooier de bijboot, hoe groter de jatkans.
op naar Hoorn
Ook als we met klussen in de weer zijn hebben we het prima aan het Drachtster Bûtenstfallaat. Het is nu ook zichtbaar Heerenleed´s thuishaven zoals je een paar foto´s naar boven kunt zien. En dan is het moment daar. We gaan varen. Dat moet ook wel, want Heerenleed gaat ook dit jaar niet ontbreken op de jaarlijkse ´Natte Bijeenkomst´ van de Nicholsonkring. In 2020 was ze er ook bij, maar helaas zonder ons. Dus we vertrekken op 1 september dan toch nog naar Hoorn. Maar de tocht erheen was ook niet zonder genoegens. We hebben er een kort filmpje van gemaakt.
De bijeenkomst in Hoorn was weer een feest op zich. Oude en nieuwe bekenden en de gezelligheid die we als zeilers onderling nu eenmaal altijd hebben. De bijeenkomst zelf is uitvoerig weeergegeven in een video die op de Nicholsonkring-website te vinden is, net als beeldverslagen van alle eerdere edities. Na het einde van de bijeenkomst vertrekken we met Zeger aan boord naar Marken. Ook al is ons seizoen kort, we willen daar toch echt even zijn. Na een mooie zeiltocht maken we vast aan de kade bij WSV Het Y. We verwachten de oude havenmeester Piet Roos nog te zien, maar met de corona die door het land gierde weet je het nooit. Helaas. Er is een nieuwe havenmeester aangesteld. Maar Piet is nog springlevend, en het toeval (bestaat dat?) wil dat uitgerekend vandaag de afscheidsborrel voor Piet wordt gegeven in het dorp. De nieuwe havenmeester zegt dat we daar vooral naar toe moeten, dat zal Piet leuk vinden. Dat doen we dan maar. En inderdaad. We proberen Piet wijs te maken dat we speciaal voor hem van Madeira gekomen zijn, en hij speelt het spelletje mee. Zo zie je. Marken is ook een beetje thuis.
We blijven een dagje liggen. Genieten van het aan boord zijn en van het eiland. Zeger is inmiddels van boord gegaan. Hij heeft een spannende – beter gezegd extreem spannende – afspraak op dinsdag waar heel veel van af kan gaan hangen. We zoeken dinsdag rond de middag onze vrienden Klaas en Petri op. Zij zijn intussen ook een stuk familie van ons geworden. En ook van Zeger. Ze zitten net als wij te nagelbijten en ze doen dat voor anker bij de Marker Wadden. Op naar de Marker Wadden dus. Als we eenmaal goed voor anker liggen komen ze naast ons. Het is een prachtige plek, en bij deze oostelijke wind lig je hier fantastisch onder de opper van het haveneiland. Het is een schitterende zomerdag. We genieten van het uitzicht en besluiten dat het met zijn vieren heel wat gezelliger nagelbijten is en zitten aan een ietwat gespannen borrel als het verlossend bericht komt. We kunnen Zeger van harte gelukwensen en gaan opgelucht verder met onze borrel en de gezamenlijke zuurkoolstamp. We hebben een feestje met reden!
op huis aan
Nu Zeger goed nieuws heeft gekregen en binnenkort hard aan het werk moet is er geen reden meer voor ons om in de buurt te bijven. Dus we gaan nu op ons gemak richting Drachten. Want Heerenleed heeft nog heel wat klussen in petto, allemaal dingen die we vorig jaar hadden willen doen maar die om bekende redenen zijn blijven liggen. Zo moeten we een aantal lijstjes maken in de kuip. Onze vriendin Toos heeft een paar jaar terug op twee afdekpanelen een kunstwerkje voor ons gemaakt, en die moeten echt omlijst worden om er écht goed uit te zien. Hetzelfde geldt voor de zichtluiken in het dak van de kuip. Daar hebben we polyester moeten repareren een paar jaar geleden, en de houten lijsten eromheen moeten nu echt gemaakt worden want het ziet er niet fraai uit.
En moeten we een nieuwe zwemtrap maken, want de oude is echt te verrot geworden om nog veilig te gebruiken. En tenslotte (hoewel er nog wel wat meer klussen op ons pad zullen komen) moeten we een flink aantal naden in het dek opnieuw kitten. Voor het maken van de zwemtrap mogen we gebruik maken van de werkloods van onze vrienden Peter en Eveline van de Nicholson 31 Mannenmoed. Dat scheelt enorm, want hij heeft een zaagtafel én een heel grote werktafel waarmee het hele project een stuk uitvoerbaarder wordt. We gebruiken geen mahonie meer, maar padoek. Padoek is veel goedkoper dan mahonie, maar wel heel rotbestendig. En het is minder warrig van structuur dan het iroko dat we voor het potdeksel gebruikten. We hebben de trap wat langer gemaakt dan de oude. Die had het probleem dat de bijboot er in het water nét onder kon komen en bij lichte golfslag gaf dat een hoop gerammel aan boord. En extra slijtage aan de rubber bijboot. De nieuwe hangt, als hij uiteindelijk klaar is, nét boven de waterspiegel. Ook het aan boord klimmen na een duik in het water is nu makkelijker, want het deel dat onder water kan worden geklapt is ook langer en komt dus flink dieper het water in.
Het kitten van de naden begon met het verwijderen van de oude kitnaad. Met een speciaal opzetstukje op de Fein machine ging dat heel gemakkelijk. Het afplakken is het grootste rotwerk, want uren op je knieën is niet het werk waar je op zit te wachten op je oude dag. Maar uiteindelijk is ook die klus geklaard.
leuke dingen
Tussen alle klussen door hebben we ook veel leuke dingen. We hervatten de wekelijkse ´Vrimibo´ met Anneke en Chiel Bolt (van Jachtwerf Bolt). Hun hond Elles weet het precies en is meestal als eerste bij ons aan boord. Verder doen we een rondje Noord-Holland. We moeten mijn neef Jelle en zijn vrouw Truus in Alkmaar opzoeken, die we na hun bezoek aan ons op Madeira in het voorjaar van 2020 – nét voor de pandemie – niet meer hadden gezien. Aansluitend gaan we ook een weekendje naar Zeger. We moeten dan wel eerst een puzzel oplossen. Onze Tjaffer is een dieseltje, en de regering vindt dat vies. Dus we mogen de milieuzones niet meer in. Dat is lastig en jammer, want Zeger heeft onder zijn appartement een eigen parkeerplaats die leeg staat. Maar we kunnen daar niet komen, want de milieuzone van Amsterdam is alles binnen de A10. Om ondoorgrondelijke redenen is er geen P+R bij het metrostation Noord, dat nét binnen de A10 ligt. Je zou verwachten dat er dan nét buiten de A10 wel een grote parkeergelegenheid zou zijn, maar die is er dus niet. Bovendien… wat zouden we na een weekend onbeheerd staan nog terugvinden van onze Tjaffer? Dan ontdekken we een betere mogelijkheid. Je kunt op Marken parkeren. Dat kost normaal €3 per uur, maar maximaal €9 per dag. En nog beter: een jaarkaart kost €22. Dan kun je er onbeperkt staan en bovendien mag je kort het dorp in. Koppel dat aan een rappe busverbinding naar Amsterdam Noord (we zijn in 35 minuten van Marken bij Zeger thuis) en we bestellen meteen zo´n kaart. We zijn sinds toen al twee keer bij Zeger op bezoek geweest en de parkeerkaart hebben we er nu al uit. En hij geldt tot 5 oktober 2023.
En natuurlijk zien we veel van onze vrienden Peter en Eveline. We gaan naar een concert waar Peter met de band waar hij deel van uitmaakt optreedt, we hangen aan de borrel bij hun in de tuin zolang het weer het toelaat. Zeger komt ook nog een keer en we eten samen gezellig bij Anneke en Chiel. Of we luieren een keertje. Meestal doen we ´s morgens niet veel en komen we pas rond het middaguur in actie. Begin oktober wordt het kouder en gaat de wintertent in de kuip. Er komt een nieuwe kuiptent, en het materiaal is door Noud al besteld en werd intussen ook afgeleverd. Maar we wachten nu tot volgend voorjaar. De oude tent kan nog wel dienen voor de winter. We vervangen een paar ritsen zodat hij weer goed dicht kan.
tijd
id=¨raspberry¨Dan wordt het langzamerhand tijd om Heerenleed klaar te maken voor de winter. Maar voor het zover is gaan we een nieuwe traditie beginnen. We doen nog een rondje naar Grou. De zeilen zijn allang gevouwen en onderdeks, dus zeilen kunnen we niet meer, maar dat gaat voor ons toch niet hier op klein water. We hebben van Zeger een cadeautje gekregen: een fluxgate-kompas, dat hoort bij ons Tacktick draadloos systeem. Dat kan dan meteen worden geprobeerd, net als de nieuwe Raspberry Pi microcomputer waarop een navigatiesysteem draait. De oude dame wordt nog heel modern. We hebben de kuiptent dicht. In de kuip staat de oliekachel en beneden in de salon draait een klein ventilatorkacheltje op de omvormer. De laatste ronde van het seizoen.
We profiteren na aankomst van de nog warme motor en verversen de olie van de motor en de keerkoppeling. We? Nou ja, Zeger. Ook het koelsysteem gaat meteen in de antivries. Zo zijn we klaar voor de winter. We hebben met Chiel afgesproken dat we bij terugkeer meteen in de kraanbaan gaan liggen. Dan kunnen we maandagmorgen (1 november) meteen als eerste het water uit. Er wordt nogal wat wind voorspeld later op de dag, dus we zijn blij dat we de eersten zijn. Zeger heeft een dag vrij genomen en niet voor de laatste keer zijn we heel blij met een extra paar kundige handen. Vooral omdat je aan Noud niet veel hebt als Heerenleed gaan bungelen en rijden. En zo komt er een einde aan het korte maar leuke vaarseizoen 2021.
De laatste klussen
Als Heerenleed eenmaal op de wal staat resten ons nog twee belangrijke klussen. Er komt een nieuwe wetgeving op het gebied van scheepstoiletten. Daar kom ik op een later tijdstip uitvoerig op terug, maar voorlopig halen we uit het toilet in het voorschip de oude trouwe Lavac eruit. Dat is handig, want we hebben een klein chemisch toilet dat op de plaats van de Lavac kan staan. Zo hebben we een bruikbaar toilet, ook als we op de wal staan. Tussen de bedrijven door haal ik twee griepprikken op bij onze huisarts. Die zijn nog maar net binnen, en we krijgen ze mee omdat Eveline ze kan zetten. En dat doet ze, zoals altijd, pijnloos.
We zijn in onze laatste week aan boord aangekomen, en we moeten als laatste klus het fornuis demonteren en van boord halen. De oven vertoont kuren en onze vriend Klaas weet hoe het ding in elkaar zit en gaat hem onderhanden nemen. We doen dat de laatste dag van ons verblijf aan boord. Anneke is zo lief ons – gezellig als altijd – voor het diner uit te nodigen op die laatste avond. Rest me nog om de volgende ochtend de waterleiding af te koppelen, de boiler te laten leeglopen, alle kranen doorblazen, en antivries in de douches en in de bilge te laten lopen. Dat was het wel. We vertrekken – toch altijd weer een beetje droef – uit Fryslân.
We gaan voor de laatste weken in Nederland naar Berendina. Ze krijgt nieuwe oogleden en mag een week of wat niet tillen en eigenlijk weinig doen. Dus we gaan haar huishouden zo lang runnen. Dat laat niet onverlet dat we voor ons vertrek – op 9 december pas, laat dit jaar, nog alle belangrijke familieleden , vriendinnen en vrienden kunnen bezoeken. Dat was nodig, na de lange tijd vol coronabeperkingen. Dan is het zover. In plaats van dozen te versturen checken we extra koffers in. Dat kan, want we worden door Berendina naar Schiphol gebracht en we worden heel luxe afgehaald door onze vrienden Jaap Willem en Yvon als we aankomen op de luchthaven van Madeira. Voor weer een nieuw tijdvak. En dat wordt prachtig begonnen met een welkomst-poncha als we uit de aankomsthal komen!
Wie ons leven daar wil volgen kan terecht op het blog van www.thuisopmadeira.nl.
Super leuk verhaal met duizelingwekkende stormvlagen en alert achter de rug
En voor mij ook een vingeroefening. Met de modernste Linux Mint geïnstalleerd, foto´s gemanipuleerd met GIMP, een heel mooi maar lastig programma dat meer kan dan mijn oude Photoshop uit het jaar blok, plus het maken van video´s met het voor mij nieuwe OpenShot wat wel bewerkelijker is dan mijn oude Moviemaker, maar ook veel meer kan. Volgens Zeger die een groot scherm heeft is de beeldkwaliteit ook beter dan die van de oude MovieMaker.
Feestje van Linux is bovendien dat alles gratis is en open source, in tegenstelling tot het dichtgetimmerde IOS en het obese Windows waardoor mijn schijf steeds volliep.
Nou op deze zeer onstuimige dag is het weer goed om een verslag te lezen dat herinnert aan warme dagen en warme ontvangsten.
Daarnaast is een foto van het drankfestijn na mijn goede werk nieuws helemaal goed voor een grijns 🙂
Ja, vooral als je ziet dat Klaas iets anders in zijn handen heeft dan het voor de hand liggende biertje of glas wijn 😀
