Denemarken

Hoewel het eigenlijke reisdoel niet Denemarken, maar de prachtige Noordkust van de voormalige DDR is, willen we toch ook een paar Deense eilanden aandoen. We steken woensdag 28 juni over van Friedrichsort in de Kieler Förde naar Langeland. Geen enorme oversteek, het is zo´n 28 mijl. Bij het verlaten van de Kieler Förde moeten we om een klein stukje TSS (voor de niet-vaarders: een soort snelweg met gescheiden banen voor de grote zeevaart) heenvaren, maar dan kunnen we in rechte lijn met een bij-de-windse koers naar een waypoint dat voor de haven van Bagenkop op Langeland ligt. Als we nog een mijl of tien te gaan hebben mag de Duitse groetvlag naar beneden en gaat de Deense in het stuurboordswant. Het is prachtig weer, en de wind is vrij gunstig tot hij later op de dag echt op is en we de laatste 4,5 mijl moeten motoren. De zuidpunt van Langeland heeft een mooie kustlijn, het is alleen jammer dat daar op de foto’s zo weinig van overblijft. Toch maar proberen.

In Bagenkop maken we kennis met het Deense jachthavensysteem: zoek maar een plaats en betaal dan bij de automaat. Minder persoonlijk, maar het werkt wel. We liggen in een te grote box, altijd lastig vastmaken, en we ontdekken te laat dat er op de steiger bordjes zijn die de breedte van de box aangeven. Als dat overal in Denemarken zo is, dan is dat handig. De haven is niet zo groot en oogt gezellig. We gaan even een biertje drinken in het café aan de haven en gaan dan aan boord. Na het eten doe ik nog even een rondje door het plaatsje, het is een Deenser dan Deens oud vissersplaatsje, mooie huisjes met dikke rieten daken en heel erg veel stokrozen. Het maritiem verleden is overal te zien en te proeven.

puzzelen

We moeten wat gaan puzzelen met het weer. We hadden het plan om Omø te bezoeken, maar Zeger wil graag op 7 juli weer naar Nederland en dat kan het beste vanuit Noord-Duitsland. Vliegen is vanwege zijn bagage niet zo´n goed idee. Vandaag is er weinig wind, en Omø is een mijl of 40, niet leuk haalbaar. Bovendien komt er een depressie aan die voor veel wind gaat zorgen. We besluiten om het vandaag rustig aan te doen en we zeilen op ons gemak naar Marstal op het eiland Ærø. Het is niet ver, maar we doen er met het beetje wind dat er is toch een paar uur over om er te komen. Het is heel heiig dus foto´s van de kustlijn maken heeft geen enkele zin.

Marstal

Als we er zijn kijken we verder naar de weers- en windverwachtingen en maken we een plan voor de komende dagen. Maar eerst gaan we de wal op om even de sfeer van Marstal te proeven. Ook Marstal is super Deens, met de bekende pastelkleurige huisjes meet heel veel stokrozen. Op het gevaar af dat het meer van hetzelfde wordt, plaats ik toch nog maar een paar foto´s. Langs het waterfront draait alles nog om schepen, de verbondenheid met alles wat daarmee te maken heeft, is overal te zien.

Weer Duitsland

Eenmaal weer aan boord bekijken we de weersverwachtingen en de kaarten. We kunnen beter snel weer oversteken, want als we wachten draait de wind naar de verkeerde hoek en daarna gaat het een paar dagen poeieren en dan willen we in een behoorlijke stad liggen. We mikken op Rostock, maar gezien de grillen van het weer moeten we via Fehmarn en daar willen we morgen naar toe. Jammer dat we Denemarken al weer uit gaan, ik merk dat ik wel van dit land kan houden. Een mooie mix van oud en hypermodern, zeker als het gaat om energie. Maar wie weet, we hebben nog tijd. We vertrekken op tijd uit Marstal want de wind zou in de loop van de dag afnemen, maar als we op tijd zijn, kan het zijn dat we wind houden tot aan de overkant. Het is heiig en grijs als we om acht uur het geultje van Marstal verlaten. Van de kustlijn van Langeland, waar we weer tot aan de zuidpunt langsvaren, is weinig te zien, in ieder geval te weinig voor foto´s waar je iets aan hebt. We hebben een ongezellige vrijwel voordewindse koers, de genua flapt en doet niet veel, maar we houden een redelijke 4,5 à 5 knopen snelheid en halverwege klaart het weer ook nog op. We zien erg veel zeiljachten richting Fehmarn motoren, en we denken dat ook zij op de vlucht naar huis zijn omdat er slecht weer aankomt. Maar wij hebben nog geen haast en zeilen nog op ons gemak onder de brug door die Fehmarn met het vasteland van Duitsland verbindt. We kiezen niet voor een haven op Fehmarn, het zijn ongezellige en gigantisch grote opberghavens voor jachten. We varen door richting zuid, en we gaan voor anker in de Grossenbroder Binnensee, een voormalige landingsplaats voor watervliegtuigen. Er zijn wat havens en een paar grote campings, maar het is rustig en we ankeren in de hoek met de meeste beschutting zoals je kunt zien op het AIS-kaartje.

veel wind

De windverwachtingen voor vandaag, 1 juli, zijn pittig. Windkracht 4 tot 5, en dat is op zee best veel wind. Als we tuigen in de Grossenbroder Binnensee is er nog niet zo veel wind, maar onder de hoge wal kun je dat verwachten. Toch besluiten we het grootzeil te reven, want we weten inmiddels dat de Oostzee behoorlijk knobbelig kan zijn en reven op zee als het niet per se moet is geen goed idee. We merken als we buiten zijn dat de wind intussen al boven in windkracht 4 zit, en met het gereefde grootzeil lopen we steeds rond 7 knopen en dat is behoorlijk hard. Langzaam trekt de wind verder aan en de zee bouwt op. Voor de zoveelste keer al prijzen we ons gelukkig met de kuiptent. Het regent niet alleen, maar er komen steeds vaker golven die onder de romp titsen en dan een stuifwolk van zeewater over het schip laat waaien. Wij zitten droog want de tent is alleen aan de lijzijde open. Halverwege de oversteek van de Lübecker Bucht loopt er intussen een flinke zee en we maken regelmatig behoorlijke schuivers. Zeger stelt voor om het eerste rif in de genua te rollen, het schip heeft te veel druk op het voorschip en duikt met haar neus te diep in de golven. Dat remt en maakt het schip ook lastiger bestuurbaar. We draaien dus de genua in en we zien de snelheid toenemen. Het gaat echt hard, gedurende een tijd klokken we vaak 8 knopen en meer, met een maximum van 8,8 knopen. Hoewel het hard waait, is het niet erg vlagerig en het gaat prachtig, hoewel degene aan het roer (meestal Zeger, ik soms ook) zijn handen vol heeft. De video laat de snelheid zien. Golven komen op foto´s en video´s nooit goed over. Als je dus denkt dat het wel meeviel dan klopt dat niet.

lastig moment

Als we nog een uur van de havenhoofden van Warnemünde zijn trekt de wind ineens door richting windkracht 7. We zijn nu eigenlijk overtuigd, dus de hele genua wordt nu ingerold. Maar wat lastiger is, is dat de bijboot die op het voordek gestouwd ligt in lieu van een reddingsvlot, door de wind los komt van het dek. Het lijkt of de sjorlijnen losgekomen zijn, maar we weten dat de voorkant nog vastzit aan de ankerlier. De enige manier om hem heel en aan dek te houden en ook de zeilen heel te houden is de boot recht in de wind te leggen en alle zeilen te strijken. Heerenleed is nu een steigeren paard geworden, dus de aloude zeeregel geldt : één hand voor jezelf en één voor je schip. Met andere woorden: vasthouden geblazen. Noud strijkt het grootzeil, dat braaf tussen de lazy-jacks valt, ik de bezaan die we zo goed en zo kwaad als het gaat bij elkaar binden met een paar zeilbanden. De hele operatie is snel en zonder problemen uitgevoerd, en dan waagt Noud zich met een extra lijn naar voren om de bijboot vast te binden. Maar het is wel een operatie die je normaal niet wilt doen. En je snap natuurlijk feilloos dat we even geen tijd voor foto’s of een filmpje hadden.

Liever zeilend

Zonder het probleem van de bijboot zouden we op een puntje genua en – liefst gereefde – bezaan zeilend onze route hebben vervolgd, want motoren op een zee met flinke kuilen is geen pretje. We kruipen een paar mijl naar het zuiden waar we beschutting van de kust krijgen. Het water is hier rustiger, en we draaien de genua uit, eerst tot het derde rif, maar even later naar het tweede, dat kan het schip prima hebben en nahijgend van de inspanningen lopen we weer zeilend met toch nog 5 knopen de ingang van Warnemünde aan. Intussen draait de motor weer en we rollen als we binnen zijn de genua weer in.

Rostock

Dan is het nog een dik uur naar binnen, naar de stadshaven van Rostock, waar we luxe langszij een vrijwel lege steiger vastmaken. We liggen hier in elk geval tot en met dinsdag om het slechte weer uit te zitten. De stad ligt op spuugafstand dus we vermaken ons wel hier. We hebben voor het eerst deze reis een haven wifi die aan boord te ontvangen is. Niet snel en matige ontvangst, maar het werkt en we hoeven nu niet zo op ons dataverbruik te letten.