Na een laatste bezoek in 2005 in gezelschap van Peter en Eveline met hun Nicholson 31 waren we niet meer op Vlieland geweest. Eigenlijk worden we altijd afgeschrikt door het vooruitzicht van een volle haven. Ooit is het ons gebeurd: zeilend van Kornwerderzand naar Vlieland, met perfect tij en een lopende wind gingen op andere jachten halverwege de zeilen omaag en werden de diesels gestart. Wij dachten toen nog naief dat we misschien een slecht-weer-waarschuwing gemist hadden, maar daarvan bleek niets toen we alle relevante radiostations hadden uitgeluisterd. Dus we deden niet mee en zeilden vrolijk en met ideale omstandigheden verder naar Vlieland. Voor de haven van Vlieland werd alles duidelijk: er stond een levensgroot bord “VOL”. We zijn er toch maar naar binnen gegaan, ondanks een havenmeester die zei dat het vol was. Effe keren. Zeiden we. Nooit gedaan natuurlijk en we vonden nog een gaatje in de chaos.
Maar zo wilden we niet meer naar Vlieland. Het heeft geduurd tot we de huidige Heerenleed hadden, met meer dan adequaat ankergerei waaronder een elektrische ankerlier, dat we in 2004 samen met de Mannenmoed van Peter en Eveline op de rede van Vlieland voor anker zijn gegaan, ver van het strijdgewoel van de jachthaven. De ankerplaats is bij goed weer uitstekend, met goed houdende grond in een meter of 2 à 3 bij laag water. Lastiger was het vinden van een fatsoenlijke lndingsplek voor de bijboten. die vonden we, min of meer, in de ‘oksel’ van de veerdam. Niet ideaal, maar redelijk bruikbaar als het niet helemaal laag water is.
We zijn nu 12 jaar verder. Na een paar jaar achterstallig onderhoud inhalen worden we na een zomer met veel slecht weer in september ineens onthaald op een periode met juli-weer. Vlieland staat ineens weer op het programma, en we willen er weer voor anker gaan. We hebben weer een fatsoenlijke bijboot dus het zou moeten kunnen. We moeten om zes uur ’s morgens door de brug de Harlinger Noorderhaven uit om met het correcte tij naar Vlie te zeilen en aldus gebeurt. We zien een prachtige zonsopgang over het Wad en met een mooie lopende wind zeilen we in drie uur en tien minuten naar Vlieland.
Intussen zijn – helaas – de weerbeerichten wat bijgesteld. Het weer blijft mooi, maar er komt een dikke wind van kracht 6 aan, en dat is niet goed om voor anker te gaan. We weten van de hoge havengelden in Vlieland maar we nemen het voor lief, want met zuidwest 6 voor anker in de Vliesloot is – vooral bij hoogwater – geen pretje. Ditmaal heeft de haven ruim plaats. We zijn niet verrast door het havengeld van €42, maar wel door de grote verbeteringen die de haven heeft ondergaan. Niet meer het eindeloze 5-6 rijen dik stapelen, maar keurige boxen voor alles tot een meter of 12, daarboven, zoals wij dus, de lange L-steiger, waar je eventueel maximaal 2, bij grote drukte misschien 3 dik zult liggen.
En bovenal: een havenmeesters Cornelis de Jong , Jan Lever en Simon Visser, die de zaak met stevige hand besturen, alles in de gaten houden en voortdurend met de dienst-RIB rondvaren om iedereen zo snel mogelijk een passende plek te geven. Een lijntje aanpakken, even een duwtje met de RIB voor schepen (of schippers) die niet goed kunnen keren, kortom, een heel andere ervaring dan vroeger hier, waar de havenmeesters nog kassiers waren en verder niets.
Een praatje met havenmeester Jan Lever onthult, dat er nu een duidelijke filosofie op de haven is losgelaten. “We moeten in een korte tijd ons seizoen verdienen. Dat zorgt natuurlijk voor relatief hoge havengelden. Maar dan moeten we ook zorgen dat mensen het hier naar hun zin hebben, dat men zich veilig voelt, dat alles gesmeerd loopt en dat je geen schade oploopt, zoals bij te veel stapelen zoals vroeger wel gebeurde”. Op mijn opmerking dat het in het hoogseizoen haast niet mogelijk is om naar Vlieland te komen wegens plaatsgebrek zegt hij: “We hebben een systeem. Als alle plekken vol zijn, dan melden we de haven vol voor charters. De jachten die dan nog komen leggen we langszij bij de charterschepen die er al zijn. En als het dan toch nog vol is, dan kun je op de rede voor anker. Als de uittocht de volgende dag voorbij is word je door ons binnengeroepen zodra er een geschikte plaats vrijkomt.” Het blijkt inderdaad allemaal heel wat beter georganiseerd te zijn dan vroeger. En het is in ieder geval veel sympathieker. De rondvarende havenmeester-van-dienst heeft altijd even tijd voor een zwaai en een ‘goede vaart en tot ziens’.
Moraal van het verhaal: we herzien onze mening over de haven van Vlieland. Het is duur, dat wel, maar we begrijpen waarom. En je krijgt waar voor je geld. Electra is inbegrepen, water kost. Dat begrijpen we ook, want veel jachtschippers gebruiken kostbaar drinkwater om hun boot te spoelen. Er is een fatsoenlijke winkel – het assortiment is wat uigedund maar het seizoen is ook haast voorbij – en die heeft lekkere croissants. Het KPN internet heeft echt te weinig bandbreedte. Als er een paar charters binnen zijn – veelal met jongelui die de hele dag met hun hooft in hun mobieltje zitten – dan kunnen we echt niets meer, geen foto’tje uploaden en al helemaal geen bankzaken doen. Ons eigen mobiel internet is dan wel traag, maar in elk geval betrouwbaar.
Ankeren zullen we zeker blijven doen. In het hoogseizoen en bij mooi stabiel weer is het een prachtig alternatief. Onbelemmerd uitzicht op het wad en op het eiland en absolute stilte.
Op mijn vraag waarom er geen fatsoenlijke landingsplaats voor bijboten op vlieland is, zegt Havenmeester Jan: Wij vinden het geen enkel probleem als je met je bijboot in de haven gaat liggen, zolang je maar geen plaatsen voor jachten inneemt. Alleen… wij ankeren liever wat dieper de Vliesloot in, en de gemeente wil het niet. Want ja, waar blijft het huisvuil? Dat is natuurlijk oliedom van de gemeente, want dat huisvuil zou vooral verpakking van op het eiland gekochte levensmiddelen kunnen zijn, als mensen tenminste fatsoenlijjk aan land zouden kunnen. Nu is dat niet zo. De ‘oksel’ bij de veerdam is naar ons idee niet meer geschikt, het veerplein is opgeleukt en heel druk, veel jongelui dus mogelijk met bijbehorend jeugdvandalisme. Dat kunnen we met onze rubberboot niet hebben. Op het havenkantoor werd ons gevraagd een enquete in te vullen voor de gemeente Vlieland. Dat heb ik natuurlijk gedaan. Toen ik de gelegenheid kreeg om suggesties te doen heb ik natuurlijk de landingsplaats voor bijboten uitgebreid belicht. We zullen hopen dat ze er iets mee doen. Maarja. Politici en ambtenaren doen meestal niet wat het publiek wil en hebben altijd gelijk. Ik maak me over een landingsplaats dus weinig illusies.
Maar de haven van Vlieland heeft zich in onze ogen dus compleet gerehabiliteerd en – wel even sparen – we keren er zeker terug. Voor wie ze eerder had gemist: hieronder nog een keer de hele fotoserie van Vlieland, onze tocht erheen en weer terug naar het vasteland.
