20 Augustus. We wachten in Stavoren op het station op de aankomst van Toos. Het weer is ineens mooi geworden, maar de windverwachtingen zijn niet zo fijn. En inderdaad, als we de volgende morgen uit Stavoren vertrekken staat er nauwelijks wind. Dat is op het IJsselmeer niet fijn, want dan wordt je besprongen door tienduizend IJsselmeervliegjes, die weliswaar niet steken, maar wel met zijn allen op jou gaan zitten. Om gek van te worden. We geven flink gas, zo snel mogelijk naar het noorden. Als we eenmaal in de buurt van de sluizen van Kornwerderzand komen is de lucht zilter en verwijnen de vervelende vliegjes snel. We hebben nog steeds geen wind en motoren door naar Harlingen, waar we op onze favoriete plek in de Noorderhaven gaan liggen. Harlingen hebben we bij het bezoek van Leo amper een week geleden al uitgebreid op de foto gezet, dus we laten het nu maar achterwege. We hebben een gunstig tij naar Vlieland, dat hoog op de verlanglijst staat – en ook op die van Toos, want zij is daar nog nooit geweest. We hebben bezeilde koersen en na een tocht van drie en een half uur liggen we aan het centrale ponton langszij een motorvlet die een paar dagen blijft. We hoeven dus niet voor dag en dauw op om los te maken als de buren weg willen. De haven loopt snel vol, het is immers ineens mooi weer en dan gaat iedereen die dat kan naar de eilanden. Toos kijkt haar ogen uit, zet ook meteen haar kwasten op papier en kan – tot onze hilariteit – het schilderen van de steeds nieuw binnengekomen grote charterzeilschepen niet bijhouden. We maken de vaste wandeling door het dorp, waarvan toch maar weer een paar foto’s. Ook ik kom er niet onderuit: de kwasten en de aquarelverf komen de voorschijn, en ik pak mijn miniatuurblok waar werkjes op ansichtformaat kunnen worden gemaakt. Ik maak er eentje geinspireerd op het havenhoofd.
We gaan vroeg in de middag door. Leeuwarden zou kunnen, maar we hebben mooi weer – kennelijk heeft Toos dat meegebracht – dus we houden het wat landelijker. We besluiten naar Wargea te gaan, waar we een paar weken geleden zo vreselijk met onze kiel door de modder hebben moeten ploegen. We gaan niet door het kleine vaartje in het dorp, we nemen de omleiding en gaan aan de zuidkant aan een wallekant liggen. Het dorp Wargea blijkt een klein juweeltje te zijn, we maken er een wandeling en natuurlijk komen terug aan boord de kwasten weer te voorschijn. De rietkraag aan de overkant straalt rust uit, en die moet maar eens op papier. De affiche ‘Durf jij het aan?’ zorgde bij ons wel voor wat hilariteit. Je kunt het hier wel aandurven om door de nauwe sloot te varen, maar zolang ze niet een beetje baggeren kom je er met een beetje pecht hopeloos vast te zitten!
Het is intussen 26 augustus, en morgen gaat Toos alweer naar huis. We varen naar Grou. Dat is niet alleen altijd leuk, maar er is een prima treinverbinding met de buitenwereld. Uiteraard wandelen we weer uitgebreid door Grou, en Toos nodigt ons die avond uit in het restaurant ‘De Kade’ waar ze (ze, dat zijn Chiel en Anneke Bolt van de jachtwerf) zeggen dat je heerlijk paling kunt eten. Noud houdt er niet van, maar Toos en ik vinden het heerlijk en we worden niet teleurgesteld. Noud krijgt een heerlijk stuk vlees voor zijn neus, dus iedereen is tevreden.
Na het ontbijt de volgende ochtend brengen we Toos naar het station. Op de terugweg doen we boodschappen zodat we weer goed bevoorraad zijn voor de komende dagen. We vertrekken en gaan richting Heeg. We willen liever niet voor anker, want de weersverwachtingen komen deze zomer vaker niet uit dan wel uit, en bij een schiftende wind is de ankerplaats tegenover Heeg ongeschikt. Als we langs een eilandje in de Jeltesloot komen, waar de Marrekrite vrije ligplaatsen heeft gemaakt, besluiten we het maar eens te proberen. Het blijkt diep genoeg voor ons, en we liggen eer prachtig beschut. De volgende ochtend is het heiig. Langzaam komt de herfst eraan.
We gaan door, willen eigenlijk aan het eiland Nije Kruzpôlle onderin de Fluessen gaan liggen. Maar ineens hebben we een lek in ons waterleidingsysteem. Ik controleer en zie dat een slangtule kapot is, een kunststof exemplaar, dat vervangen moet worden. We besluiten dus door te gaan naar Stavoren, daar zit een watersportwinkel die heel goed gesorteerd is, en we hopen daar een koperen exemplaar te vinden. In Drachten hebben we er lang naar gezocht, maar niet gevonden. Onderweg komen we over het meertje de Oarden, waar ik een sfeervol beeld zie dat misschien een keer in een aquarel kan worden gevat. In Stavoren kunnen we gelukkig kunnen we precies het onderdeel vinden wat we nodig hebben. Na een uurtje klem te zitten in de machinekamer is het euvel verholpen..
We blijven een nachtje liggen, en als we horen dat er veel regen komt gaan we toch nog maar naar het eilandje in de Fluessen. Het is er leuk liggen en als de volgende dag de regen met bakken uit de lucht komt haal ik de schilderspullen te voorschijn en maak mijn aquarel.
Dan wordt het tijd om weer aan de oversteek naar Holland te denken. Op 1 september hebben we met de gezusters Nicholson afgesproken op het natuureiland ‘De Kreupel’ ten noorden van Andijk. We doen nog boodschappen in Stavoren, bij de mooiste Coop van Nederland (echt waar), en op 1 september steken we – weer zonder wind (en mét hondderdduizend IJsselmeervliegjes) over naar De Kreupel. Daar aangekomen houden de vliegjes het gelukkig voor gezien, we maken de boot schoon vanwege alle dode exemplaren die zich hebben verzameld en wachten de andere zusjes af. Het is een gezellig weerzien, en het beeldverslag kun je hier zien. Na onze reunie pakken we in een volgend blogpostje de draad weer op.