ter ontmoediging

We worden er een beetje moedeloos van. Er lijkt aan het werk geen eind te komen. Als je even meekijkt naar de kuip en het interieur van de achterhut zoals ze er nu uitzien, dan snap je wel wat we bedoelen.

 Aan de positieve kant staan de nieuwe handrailings. Ze zijn, na twee weken noeste arbeid – de tijd die we moesten investeren viel tegen, maar het resultaat gelukkig niet – eindelijk definitief gemonteerd. Dan komt de klus van het afproppen van de schroeven. Dan de proppen afslijpen en schuren, waarna het zorgvuldig aangebrachte lakwerk naar de filistijnen is en dus opnieuw moet. Voordeel is wel dat de onderkant, waar je nooit meer bij kunt, in elk geval goed beschermd is. We gebruiken epoxy voor de handrailings. Als we straks aan het nieuwe potdeksel beginnen gaan we dat ook doen. Eerst twee lagen injectiehars, dan de nodige lagen transparante DD van de IJssel. Ziet eruit als gewone vernis, alleen zou het er – als het goed is – zowat levenslang op blijven zitten. Zeggen ze. Enfin, de injectiehars zit erop. Natuurlijk is in de eerste laag van gisteren alweer de dauw geslagen. Dat moest dus ernstig geschuurd worden. De tweede laag is vanmorgen gezet. Geen dauw erin en het is al hard. Morgen de eerste laag DD.

We zijn intussen met het schuren van de achterhut begonnen. Het krabben met de krabber en de verfföhn is gelukkig achter de rug. Eerst met grof, dan met fijner schuurpapier om echt alle lak weg te werken en daarbij niet door de fineerlaag heen te schieten. De grote vlakken zijn gedaan, morgen de rest. We zijn ook al met ontweren begonnen waar dat moest. Overmorgen zouden we moeten kunnen lakken. Komt er dan toch een eind aan al het werk?

We houden jullie op de hoogte.