We liggen dinsdag, het is 26 september, een beetje te chagrijnen in de haven van Marken. Het is grijs en kil, en we zien de huizen van de Kerkbuurt nauwelijks. De wind lijkt van noordoost naar oost te gaan, gunstig voor als we morgen weer terug naar het noorden willen zeilen. Woensdag begint mistig, net zoals de andere dagen deze week. We wachten tot we één boei ver kunnen zien en starten de Navionics trial versie, die ons prima laat zien waar we zijn, waar de boeien liggen en met het appje Wierradar houden we op een andere telefoon in de gaten waar de velden met fonteinkruid liggen, waar je als jacht behoorlijk in vast kunt komen te zitten. Naarmate we vorderen wordt het zicht beter. De wind is een drietje, soms 4, dus we zeilen mooi in drie-en-een-half uur op een bij-de-windse koers naar de sluis van Enkhuizen, waar we vlot worden geschut. We hadden nog even overwogen om een nachtje in Enkhuizen te blijven. We zitten al weken te mikken om een afspraak met mijn neef Jelle en zijn vrouw Truus te plannen, maar elke keer is het toch weer onhandig. Dit keer vinden we het in het licht van de hardnekkige mist elke morgen niet verstandig om te blijven liggen nu we goed zicht hebben, en we al aan het begin van de middag door de sluis zijn. We besluiten door te zetten naar Stavoren. De koers is wat ongunstiger ten opzichte van de wind, we komen te veel voor de wind te liggen en dat kost flink wat snelheid. Maar de zon schijnt eindelijk weer eens en het is lekker weer. We besluiten de lichtweerzeilen nog eens te luchten – en lekker droog te zeilen – voor ze weer voor de winter worden ingepakt. Eerst komt de lichtweergenua aan de beurt. We rollen de normale genua in, zetten de wegneembare tweede voorstag en hijsen het apparaat. Het is best groot, maar de wind is maar zwak en het zeil is toch beter hanteerbaar dan we ons herinnerden. Kun je nagaan hoe lang het geleden was dat dit zeil uit zijn zak kwam. Als na een poosje de wind weer wat draait wordt het tijd voor het grote werk. De lichtweergenua is lekker droog en we proppen hem in het nu lege vooronder. Ook de zeilzak had Noud aan de giek te drogen gehangen (wat wordt alles toch klam in zo’n natte kille zomer) dus die gaat achter de genua aan het vooronder in. Het zetten van de spinnaker is nu aan de beurt. Dat moet je altijd met beleid doen, want een fout maakt dat hij in het midden om zichzelf heendraait en dan vaar je met een gigantische geel-met-rode BH die van heinde en ver zichtbaar is over het IJsselmeer. Het is ons ooit een keer gebeurd toen we in gezelschap van Peter en Eveline en hun zonen met twee boten overstaken naar Engeland. Peter maakt nooit foto’s maar toen had hij plotseling zijn camera paraat.Ziehier het resultaat!
Dus we slaan het zeil zorgvuldig aan, en het hijsen gaat in één keer goed. Het is een gigantisch zeil, eigenlijk geen spinnaker maar een toerspinnaker die niet met een spinnakerboom gevaren wordt maar op het boegbeslag. Daar zit een klein maar duur stukje beslag, als je aan een koordje trekt laat het zeil onmiddellijk los van de boeg. De druk is er dan uit, en we kunnen het dan aan de schoothoek onder de giek van het grootzeil door de kuip intrekken als we het weer moeten strijken. Alles gaat gelukkig prima, en het scheelt enorm in snelheid. We moeten dit echt vaker doen. Als bewijsstuk een kleine video die hopelijk laat zien wat we bedoelen.
Als we in de buurt van Stavoren komen strijken we de spi, de normale rolgenua komt er nog even bij tot we vrijwel voor de haven liggen. Dan rollen we hem in, en varen de buitenhaven in om grootzeil en bezaan te strijken. Het begint al te schemeren en we gaan aan de gemeentesteiger buiten liggen.
De zeilen zijn nu allemaal droog dus alles gaat onder de huiken. We denken niet dat we nog zeilen dit jaar. Het is belangrijk dat we alles droog houden, en de weerberichten zijn niet zo geweldig.
Na het doen van een paar boodschapjes gaan we door de sluis naar binnen. We motoren op ons gemak via de Oarden, de Morra en de Fluessen naar het Hegermeer. Het weer is redelijk nadat de dagelijkse mist weg is. Onderweg zien we twee bijzondere verschijningen op het water. Een houten BB17, Noors ontwerp van ruim 8 meter, dat schitterend zeilt en ons voorbijsnelt. Ik pak mijn telefoon en schiet wat filpjes, die ik later monteer tot een videootje. We roepen naar de (Duitse) eigenaars dat ze maar moeten mailen via onze website, wijzend op onze scheepsnaam. Ze pakken meteen een blocnote en schrijven Heerenleed op. We hebben ze nog niet gelezen, maar wellicht zijn ze nog wat langer op pad. En we zien een Staverse Jol, die ook prachtig en snel zeilt, iets dat niet direct van veel Staverse jollen gezegd kan worden. Daar waren ze ook niet voor gebouwd. Ze moesten dienen voor de (kortstondige) ansjovisvangst in de Zuiderzee, en daar had je boten met een gladde romp voor nodig, en geen zwaarden waar de fijne netten voor ansjovis geheid achter bleven haken. Maar deze zeilt schitterend, en snel, dus ook deze gaat op de film. Ook zij kregen het advies om via de site te mailen. De verrekijker kwam erbij en inmiddels hebben we hen de video kunnen toesturen.
Voor onze lezers zetten we graag een linkje naar de video’s deze juweeltjes in ons blog.
Dan zijn we aan het einde van het Hegermeer en we kiezen een plekje aan een eilandje in de Jeltesloot voor de nacht.
Als we vrijdag wakker worden is het weer mistig. Tegen het einde van de ochtend trekt het op. Dat moet ook, want we hebben nu een heel eind Prinses Margrietkanaal te varen, en daar zit nogal wat beroepsvaart en een paar beweegbare bruggen. Dat wil je niet in de mist varen. De route voert langs Sneek, over het Sneekermeer, dan verder door het kanaal naar Grou, waar we aan de kade in het centrum liggen. Uiteindelijk is het toch nog een aardige dag geworden, en we zitten nog een uurtje in de kuip. Maar voor vanavond en vannacht is veel regen en onweer voorspeld, en die komt ook. We eten bij wijze van hoge uitzondering buiten de deur: Slip(of is het slib?-)tongetjes voor Noud en gebakken kalfslever voor mij. Als we de 50 meter van Oostergoo naar Heerenleed overbrugd hebben zijn we allebei kletsnat. Maar binnen is het warm en droog en we nemen nog een afzakker op deze laatste avond van onze reis van dit jaar.
Zaterdagmorgen geen mist, maar wel regen en we treuzelen wat voor we weggaan. Het is maar een uurtje of twee varen naar de werf, en we doen het op ons gemak. We zeggen dag tegen Grou, waar we de laatste jaren steevast onze zomeromzwervingen beginnen en ook eindigen. Soms liggen we dan aan de kade, soms ook voor anker bij een klein eilandje waar gelukkigen een zomerhuisje op hebben staan.
De route gaat nog langs het Prinses Margrietkanaal, tot we langs Eernewoude richting Drachten kunnen. Het landschap is ooi maar ook droevig met de regen die intussen gestaag uit de hemel valt. We zien een eenzaam Fries Jacht, dat ons dapper zeilend tegemoet komt, maar verder is het stil geworden op het water.
Bij Eernewoude wordt een zeilwedstrijd gehouden met modeljachten. Jammer dat ze er zult slecht weer bij hebben.
Dan nog een klein stukje en we gaan door de laatste brug van dit jaar: de Hooidambrug die als altijd vlot draait. Er komt ons een open motorsloepje tegemoet waarvan de aanblik boekdelen spreekt.
Dan draaien we de Ee op, die altijd mooi is, maar ook troosteloos in dit herfstweer.
Dan draaien we de Sanding in, de toegang naar de werf, waar we ondanks onze preciese navigatie toch weer een keertje aan de grond gaan. Dit maal twee keer zelfs, het lijkt wel of het hier steeds ondieper wordt. Dan draaien we het water van Jachtwerf Bolt in. We maken vast in de stromende regen, trekken gauw de stroomkabel en sluiten de kajuit. Heerenleed is weer thuis. Op het eindpunt van dit jaar, wat meteen weer het vertrekpunt is van volgend jaar. Voordat het allemaal klaar voor de winter is zijn we nog wel even zoet. Maar nu eerst een borrel.
