2012: Fryslân Boppe

Fryslân Boppe. Het wordt het motto van de zomer 2012. We blijven met Heerenleed in de buurt omdat nog veel te veel onderhoud moeten doen, en dat kun je niet echt goed met verre zomertochten combineren.

logeren Het is een koude maandag als we op 23 april na een heerlijke winter uit het vliegtuig stappen. We zijn nog niet toe aan de confrontatie met een Heerenleed in winterslaap, en het vooruitzicht dat we op een onverwarmd schip moeten verblijven is niet aanlokkelijk. Gelukkig biedt de gastvrijheid van vriendin Reina niet alleen gezelligheid en de mogelijkheid om eerst wat te acclimatiseren, maar ook gewoon de warmte van een centrale verwarming die in Nederland nog noodzakelijk is. Na een week verkassen we naar Arnhem voor een paar dagen logeren bij Toos, op haar ark, waar we de hoogslaper-annex-bureau in haar logeerkamer ombouwen tot een stapelbed, zoals we vorig najaar al hadden beloofd. Ook in ons eigen belang natuurlijk, want zo kunnen we altijd bij Toos logeren als we in de buurt zijn.

router In Arnhem kunnen we ook het probleem oplossen van ons internet: T-Mobile heeft een 3G routertje, dat het mogelijk maakt om onze mobiele internetverbinding te delen. Het routertje kan gevoed worden vanaf ons 24 volts boornet. De van nichtje Suzanne te leen gekregen iPod Touch maakt het mogelijk om ook als we geen walstroom hebben een oogje op onze email en op het internet te houden.

tjaffer Voordat we naar Boornbergum gaan, naar vrienden Peter en Eveline, om zo langzaam de transfer naar Heerenleed die daar vlakbij op de wal ligt, te maken, krijgen we de Mega Tjaffer van Leo en Toos te leen, hun fun-auto, die ze op dit moment zelf niet gebruiken. Dat scheelt een hoop gesleep, want we moeten nog heel wat materiaal aanrukken voordat Heerenleed weer te water kan.

niet kleumen Als we dan uiteindelijk weer onze intrek op Heerenleed nemen is het alweer half mei. De temperaturen trekken zich daar niet veel van aan, maar een bezoekje aan de kringloopwinkel in Drachten levert een elektrisch kacheltje op zodat we niet hoeven te kleumen. De centrale verwarming aan boord hebben we afgelopen najaar voor de winter leeg moeten laten lopen. Dat was een vervelende klus, en we willen dat niet weer hoeven te doen. Daarom zoeken we op het internet een betaalbare antivries, om straks het systeem mee te kunnen vullen zodat het volgende winter niet hoeft te worden geleegd. We vinden de antivries voor een heel redelijke prijs van 40 euro per 25 liter. We denken aan 50 liter genoeg te hebben. Als we ook het drinkwatersysteem weer hebben aangesloten – ook dat moest voor de winter natuurlijk leeg – kunnen we weer wonen.

onderwaterschip Het is tijd om te beginnen aan het onderwaterschip. Vorig najaar hadden we het schip kaalgehaald, en alle kleine osmoseblaasjes weggeslepen. Na een winter drogen is het nu tijd om de ontstane putjes weer te vullen en daarna het hele onderwaterschip te voorzien van drie lagen epoxyhars. Als we de leverancier van de hars, Duursma in Wolvega die ons hier door veel mensen is aanbevolen, vertellen dat we 12 jaar lang een aangroeiwerend systeem hadden dat bestond uit polyesterhaartjes in epoxyhars gespoten, geeft hij aan dat die haartjes waarschijnlijk de osmoseblaasjes hebben veroorzaakt, omdat het allemaal kleine gaatjes in de beschermende harslaag zijn. Klinkt logisch.

werken Noud gaat plamuren. Eerst gaan alle putjes in een injectiehars om een betere hechting met de plamuur te garanderen, daarna de epoxyplamuur erin. Daarna sluit ik me aan op de schuurmachine en werk de oneffenheden weg. Zo werken we ons door de resterende weken van een meestal kille meimaand en het grootste deel van een natte juni.

Tussen de bedrijven door moeten we ook nog de nieuwe gever voor de snelheidsmeter monteren. Het is een onderdeel van ons TackTick-systeem, het laatste verjaardagscadeau dat ik van mijn moeder kreeg in 2007. Het systeem is grotendeels draadloos, maar we maken ons zorgen over de mast-top-set, die te vaak waarschuwt dat zijn batterij leeg is. Een zonnecel laadt hem wel weer op, maar een dag of wat donker weer, en dat hebben we te vaak, zorgt dat hij vaak leeg is. En op handen zijnde wisseling van importeur zorgt ervoor dat we geen service kunnen krijgen. We houden het in de gaten en zullen hier publiceren wat de ontwikkelingen zijn.

We zetten drie lagen epoxyhars op de romp, en om te kunnen zien waar we gebleven zijn beginnen we met een laag zwarte epoxyhars. Dan een laag grijs, en tenslotte een laag witgrijs. We werken in hoog tempo, omdat we droog weer nodig hebben. De eerste laag zit erop, en we schuren weer een ronde. Als de tweede laag erop gaat zijn de weersverwachtingen weer eens slecht. We zetten door en doen in een dag de tweede en de derde laag. Het onderwaterschip is nu klaar. Nu nog de waterlijn weer zetten en de letters van onze naam weer bijwerken. De waterlijn trekt in een keer alles weer strak en de romp ziet er nu weer kek uit. We vinden een belettering-bedrijf dat de juiste kleur plakplastic lijkt te hebben. We hebben geen cash bij ons, en pinnen kan niet, maar de dame zegt: ach, neem maar mee…. De volgende dag brengt Noud appelbollen voor de geste!

te water Als we de ontbrekende letters hebben nagesneden en geplakt kunnen we het water in. Op 25 juni is het zover. Het wordt voor ons ook tijd, want we beginnen smoesje te verzinnen voor uitstel. De mannen van de werf maken korte metten met ons en op hun eigen rustige manier wordt Heerenleed verreden en voor we het weten hangt ze alweer in de kraan en gaat ze te water. Ze mag nog even in de banden blijven hangen om de nieuwe gever te controleren op lekkage en om even alle afsluiters na te lopen, maar gelukkig is ze dicht. Dan komt een lang verwacht moment: de masten worden van boord getild, de eindeloze wirwar van lijnen kan eindelijk van boord, de steunscharen kunnen weg en ge dek is na vier jaar weer vrij van zooi. We nemen twee dagen de tijd om alle elektrische leidingen in de masten de controleren, alle vallen worden met hulplijnen uit de masten getrokken, geweekt in de biotex, gewassen in onze machine en weer door de masten getrokken. Dat scheelt een hoop viezigheid en maakt meteen dat Heerenleed er een stuk beter uit komt te zien.

masten Op 28 mei komt dan de lang verwachte dag: de masten worden gezet. Vooral de grote mast is een secuur werkje, een zware, doorgestoken mast is niet de meest handelbare om weer in het spoor te zetten. Toch is het redelijk snel voor elkaar, en Noud wordt door de kraan in het bootsmansstoeltje omhoog gehesen om de masttopset weer te monteren. Als tenslotte ook de bezaan is gezet is Heerenleed eindelijk weer een zeilschip. We rijden een paar maan heen en weer naar Peter en Eveline om alle zeilen en lijnen, die in hun loods opgeslagen waren, aan boord te brengen. Tot onze opluchting krijgen we alle zeilen aangeslagen, alle lijnen ingeregen, komen we geen onderdelen te kort en houden we ook niets over. Na zo’n lange tijd was het allemaal best weer een puzzel, maar we zijn eruit gekomen en dik tevreden.

gaan Op 5 juli worden we gewekt door het zacht zoemen van de wind door het want en door een licht helling van Heerenleed door de winddruk op de masten. Geluiden en bewegingen die we lang hebben gemist. Heerenleed trekt zachtjes aan haar landvasten. Tijd om eindelijk te gaan.

We gaan nog niet ver. We blijven in de buurt hangen, want we hebben nog veel klussen te doen, en die willen we op ons gemak in Friesland – Fryslân Boppe – doen. Van Peter en Eveline krijgen we een ongebruikte benzineaggregaat mee, zodat de elektrische apparaten ook in het ‘wild’ kunnen worden gebruikt. Hij heeft even wat onderhoud nodig, en het eeuwige leven zal hij niet hebben, maar voorlopig zijn we ermee uit de brand geholpen.

We zijn van plan om iets ten noorden van Eernewoude een ligplaats te zoeken. Jammer genoeg kunnen we er niet aan de wal komen vanwege onze diepgang, maar uiteindelijk vinden we een leuke plek aan een eilandje schuin tegenover het restaurant ‘de Oude Schouw’ aan het Prinses Margrietkanaal. We merken onderweg dat de huishoudaccu’s met een veel te hoge spanning worden geladen, het lijkt erop dat een spanningsregelaar het heeft begeven. Na overleg met onze vriend Oskar, die elektrotechneut is, sluiten we alle accu’s nu aan op de andere, nog werkende spanningsregelaar, die bij de kleinere dynamo hoort. We krijgen bij draaiende motor de accu’s nu minder snel geladen, maar we krijgen wel de tijd om op ons gemak uit te zoeken hoe we dit probleem gaan oplossen.

koelkast Het leven aan ‘ons’ eiland is behoorlijk relaxed. We doen wat kleine klusjes, zodat de lange lijst toch elke dag weer een klein beetje korter wordt. Een van de klussen gaan mis. We willen de koelkast, die een luchtgekoelde compressor heeft, omkoppelen naar de watergekoelde compressor van onze intussen verwijderde vrieskist. Een watergekoeld systeem is efficiënter en spaart de accu’s. Helaas is kennelijk bij het omkoppelen (koppeling losmaken en aan de andere compressor weer vastmaken) te veel koelgas ontsnapt en nu hebben we dus even helemaal geen koeling meer. De mussen vallen intussen bepaald niet van de hitte dood van het dak af, dus de ramp is nog te overzien. En we zien inderdaad dat de accu’s het een stuk gemakkelijker hebben zonder koelkast. Noud belt met de importeur van FrigoBoat en vindt uit dat een bedrijfje in IJlst het systeem weer met gas kan afvullen. We doen het even zonder intussen, en plannen om de tweede helft van de volgende week naar IJlst te varen om een en ander te regelen.

kil We hebben gepland om eenmaal per week in een haven te liggen. We kunnen dan water tanken en een wasje draaien omdat we dan een nachtje aan de walstroom liggen. Deze week is Grou aan de beurt. We ontvouwen onze fietsen – een eerste keer dat we die hier gebruiken – en vinden zowaar onze hofleveranciers Lidl en Jumbo. We slaan in voor een week, laden alles in de fietstassen (kan net, eigenlijk net niet) en zijn weer bevoorraad. Noud draait een wasje en we laden de accu’s eens flink door. Water vullen we ook aan, en zo kunnen we morgen weer de wijde wereld in. Als we wakker worden op vrijdag 13 juli (jawel) regent het en is het kil. We graven onze oliekachel op, en de bijbehorende jerrycan brandstof, en we stoken de kajuit op tot 22 graden om rond vieren te vertrekken, weer terug naar ons eiland.

Hegermeer Zo is het inmiddels al klungelend eind juli geworden. We hebben intussen de FrigoBoat-man aanboord gehad tijdens een kort verblijf in IJlst, leuk plaatsje, maar lastig voor Heerenleed om te liggen. We kunnen nergens aan wal vanwege onze diepgang en gaan tenslotte langszij bij een oude boot die aan de plaatselijke reparatiewerf ligt. We merken langzamerhand dat het geplande groot onderhoud niet iets is dat je handig varend kunt uitvoeren. Daar moeten we nog eens goed over nadenken. Maar zo langzaam maar zeker beginnen we toch de boel redelijk op orde te krijgen. We beginnen zelfs aan kleine tripjes voor ons plezier. Zo hebben we na IJlst, nu met weer werkende koelkast, een tweetal prachtige dagen op het Heegermeer voor anker gelegen. We liggen net buiten de vaargeul, en als we voor anker gaan schiet de dieptemeter op nul. Aan de grond. Nu is de bodem in Friesland meestal veenachtig en dus prut. Daar kun je altijd wel weer uit wegkomen. Het is alleen wel wat vreemd als na het draaien van de wind alle jachten die voor anker liggen met de kop in de wind liggen en wij met de wind dwars in de kuip blijven steken. Wel zo fijn, want vandaag is het warm. We krijgen onverwacht bezoek langszij. Arjen en Margaretha, die we kennen uit Drachten, zijn met boot, twee honden en een kat onderweg. We genieten met een glaasje van een zonsondergang zoals je er maar weinig te zien krijgt in Nederland.

Toos Na een paar dagen gaan we weer richting Grouw, want Toos komt aan boord voor het kijken naar de openingswedstrijd Skutsjesilen. We moeten er drie dagen van te voren liggen, want het wordt vol, zei de havenmeester. Hij krijgt gelijk. Maar we liggen eerste rang, met een onbelemmerd uitzicht op start en finish. Het is, als altijd, een indrukwekkend gezicht. Al die prachtige schepen. De ooooh’s en de aaaah’s zijn natuurlijk niet van de lucht en de camera van Toos maakt overuren. Wij  maken er een klein filmpje van dat we jullie niet willen onthouden. De wedstrijd heeft een spectaculair einde: na lang in tweede positie te hebben gelegen wint Grou op het nippertje. Feest in het dorp vanavond…

stavoren De volgende dag varen we naar Stavoren. Het waait stevig en recht op kop, en we hebben de spanning op het want en de rolfok nog niet in orde, dus het is motoren geblazen. Hindert niet, Friesland is prachtig en we kunnen er volop van genieten. Als we het Sneekermeer oversteken zien we een wedstijdveld van Regenbogen. Het blijven de mooiste boten die Nederland ooit heeft voortgebracht.

We wandelen naar Stavoren vanaf de Marina. Net buiten het terrein zien we het Friese land weer eens in volle glorie in de avondschemer. Toos baalt want ze heeft haar camera vergeten, maar ik heb hem wel en maak een aantal foto’s die ik later in compositie samenvoeg. Het is maar een slap aftreksel van de werkelijkheid, maar mooi genoeg om hier te plaatsen.In Stavoren maken we een wandeling en drinken koffie op een terras. Niet voordat we Toos met de Vrouwe hebben vereeuwigd.

zeilen Na een nachtje in de marina van Stavoren brengen we Toos naar het station om de terugreis naar Arnhem te aanvaarden. We besluiten om terug te varen naar het Snekermeer en daar voor anker te gaan. Na een aantal fouten, waarbij de reeflijn van de rolfok hopeloos in de war komt te zitten om de wantspanner van de voorstag staat toch uiteindelijk de fok. In de Jeltesloot draaien we hem weg, want daar is het te druk. Maar eenmaal op het Prinses Margrietkanaal rollen we hem weer uit, en sterker nog, we zetten – waaghalzen die we zijn – de bezaan bij. Dat is al een stuk beter. We gaan uiteindelijk vlak voor de onweersbui voor anker bij het Starteiland, waar we vanwege groot success gewoon twee nachten blijven. Natuurlijk liggen we ook hier weer aan de grond, maar we raken er aan gewend. Op woensdag krijgen we zelfs bezoek, vrienden Rosa en Oskar met hun kinderen komen lunchen. Supergezellig. In de loop van de middag gaan we door, alvast in de richting van Drachten waar we donderdag een afspraak hebben. We liggen de nacht aan een eilandje in de Smalle Ie, en gewoontegetrouw zitten we ook hier weer vast in de prut. Met een beetje moeite komen we de volgende ochtend weer los voor de laatste kleine twee mijl naar Drachten. Weer een rondje gemaakt dus, en we krijgen de slag zo langzamerhand wel weer te pakken…

leeuwarden Na de verplichte afspraak in Drachten (ik moet even naar het ziekenhuis want er is een kleine medische ingreep op komst en daar hoort een vooronderzoekje bij) vertrekken we, nu richting Leeuwarden. We kunnen niet al te ver weg, de oproep voor de ingreep komt – zeggen ze – een week van te voren , en dan moeten we zorgen weer terug in Drachten te zijn. We liggen twee dagen aan een gezellig landje in de buurt van Warten, het wijde Friese land rondom ons met aan de horizon Leeuwarden. Ook hier, gewoontegetrouw, weer aan de grond, maar ook hier is de grond weer prut en we wringen er ons wel doorheen. Het is een prachtige plek, vredig en met prachtige vergezichten. Fryslân Boppe!

Dan gaan we naar Leeuwarden. De route er naartoe heeft nogal wat bruggen, vooral de spoorbruggen zijn een flink obstakel maar uiteindelijk draaien ze en varen we de stad in. Vlak bij de scheve Oldenhoven-toren vinden we een schitterende plek, vlakbij de stad en zowaar op loopafstand van hofleverancier Lidl. We liggen hier niet alleen mooi, maar ook betaalbaar, met zowaar walstroom en, als we iets verderopgaan ligen ook nog water. We bevoorraden flink, want hier is het dichtbij. Het is prachtig weer, en we krijgen een dagje Reina en Hetty op bezoek. Heel gezellig allemaal, en we doen maar weer een rondje stad onder leiding van twee ras-Friezinnen. Fryslân Boppe

dek schuren Het is inmiddels 11 augustus geworden. De oproep voor mijn operatie (niks bijz0nders maar het moet even gebeuren) is gekomen, en we hebben besloten dat we voor die gelegenheid niet terug naar Drachten varen, maar hier in Leeuwarden willen liggen. De eerste dagen erna moet ik wat kalm aan doen en dan is dit een prima en gezellige plek. De tussenliggende dagen varen we richting Dokkum. We zien wel of we daar ook komen, want niks moet. We vinden uiteindelijk een aanlegplaats tussen Burdaard en Dokkum, en we liggen hier weer zo mooi dat we besluiten hier te blijven tot we weer naar Leeuwarden teruggaan. We maken van de gelegenheid gebruik om met vereende krachten het achterdek verder te schuren, en we lakken de lijfhouten (de randen) zodat het vuil zich daar niet zo makkelijk vastzet. Het is een voorproefje van hoe mooi Heerenleed weer gaat worden als het hele dek klaar is.

Op 14 augustus varen we weer terug naar Leeuwarden, waar we half onder de bomen en vlak bij een stroompunt en een waterslang vastmaken, dit keer in de Prinsentuin bij de Noorderbrug. We besluiten om de auto, die we nog altijd van Toos en Leo te leen hebben, hierheen te halen. We kunnen dan op 16 augustus, de dag van mijn operatie, gemakkelijk heen en weer naar Drachten dat hier maar een kilometer of 25 vandaan ligt.

even ‘ziekenhuizen’ De operatie is in dagbehandeling, en valt alles mee. Om hal zeven ’s avonds mag ik weg. We gaan nog een paar uurtjes in de tuin bij Peter en Eveline doorgebracht, met een paar heerlijke salade’s en een verrukkelijk glas wijn (extra lekker want ik mocht twee dagen voor de operatie geen alcohol drinken). Dan met de auto naar Leeuwarden terug, en een paar dagen kalm aan doen beginnen. Het valt allemaal erg mee. De volgende dag wandelen we alweer een uurtje door de stad, en we luieren wat af want er is een hittegolf gaande. Op 19 augustus brengen we de auto naar de Marina van Stavoren. Daar staat hij veilig en uit het gewoel van vandalen, en als we zorgen dat we er over een week liggen kan ik er maandag even mee heen en weer naar Drachten voor een controleafspraak. We boemelen gezellig weer terug met het oude lijntje Stavoren-Leeuwarden. Maandag vertrekken we weer uit de stad. De grootste hitte is voorbij, en we varen naar het Heegermeer. We vinden een perfecte ankerplaats tegenover Heeg. We weten dat er veel wind op komst is, dus we houden het anker in de gaten, maar uiteindelijk geeft het geen krimp en we liggen als een huis. Het is een drukte van belang, want we liggen vlakbij de plek waar de zeilscholen les geven, compleet met wedstijdbaantjes en een gekrioel van kleine bootjes. Leuk. We moeten wel elke dag stroom draaien, dat doen we meestal met de hoofdmotor en niet met het aggregaatje, met als bijwerking dat de boiler ook weer opwarmt voor de dagelijkse douche.

keerkoppeling De dikke wind die ons werd beloofd komt inderdaad, maar ons anker geeft geen krimp en we liggen als een huis. Als het – tijdelijk – opklaart gaan we even in de passantenhaven van Heeg liggen, even een paar boodschappen doen. Dan willen we de 1 euro 10 toeristenbelasting per persoon aan de havenmeester betalen (Heeg heeft kennelijk geen idee aan welke kant hun boterham gesmeerd is) maar die is in geen velden of wegen, dus ze kunnen de spreekwoordelijke pot op. We hebben het plan opgevat om bij het meest zuidwestelijke eiland in de Fluessen voor anker te gaan, maar het eilandje heeft een flink haventje en dat proberen we eerst. we kunnen er zowaar in en laten daar de volgende dag de voorspelde volgende storm over ons heen waaien en spoelen. Dan gaan we door naar Stavoren, waar we zondag aankomen. Dat moet, want ik moet even terug naar het Drachtster ziekenhuis voor een controle, hopelijk eindcontrole. Maandag staat in het teken van een inderdaad laatste bezoek in de serie aan het ziekenhuis van Drachten, terwijl Noud de was doet. We stellen vast dat onze keerkoppeling, die verleden jaar voor 500 euri een nieuwe keerring heeft gekregen, toch weer transmissieolie verliest, hoewel we niet weten waar.  Dat betekent dat we eerst nieuwe transmissieolie moeten bijkopen voordat we dinsdag verder gaan. Als we die hebben gaan we door de sluis het IJsselmeer op en zetten voor het eerst sinds 2007 het grootzeil. Alles gaat in een keer goed, dus komen de bezaan en de genua erbij. We hebben eerst 12, later steeds meer en tenslotte 18 knopen bakstagswind en we klokken tot 7,2 knopen. We merken dat het schone en nieuw ge-epoxyde onderwaterschip wat meer snelheid oplevert dan de oude en (intussen verwijderde) Sealcoat aangroeiwering.

makkum We zijn van plan door de sluis van Konrwerderzand te gaan, maar we mogen daar niet overnachten. Dat is jammer, want het tij vanavond is te laat. Dus besluiten we Makkum in te gaan. We zouden eventueel in de thuishaven van de Mannenmoed van Peter en Eveline, de Prins van Oranje,  een plekje kunnen vragen, maar het is daar meestal vrij vol, en we hebben niet van te voren gebeld, dus we besluiten de gemeentesteigers te proberen.  Maar bij het voorbijvaren van de Prins van Oranje herkent eigenaar Dick ons en zwaait ons naar de meest luxueuze plek die zijn haven rijk is.

We drinken een kop koffie bij Dick, babbelen bij en gaan dan aan boord. Op speciaal verzoek van vriend Oskar hebben we onderweg een klein filmpje gemaakt, toen we nog ‘slechts’  6,7 knopen voeren. Toch willen we het jullie niet onthouden.

nicholsonkring De zomer is bijna klaar. Misschien hebben jullie het niet gemerkt, omdat de herfst er eigenlijk al in juli was. Maar wij merken het wel, het licht moet eerder aan en de wind fluit met iets meer regelmaat door het want dan anders. We hebben na Makkum nog een rondje Leeuwarden gedaan, via Harlingen, dus Heerenleed heeft ook nog een stukje zout water gevaren. Vaak staat dat voor een knoopje meer, maar er was maar weinig wind dus we hebben er niet veel van gemerkt. Hoe dan ook, gezeild naar Harlingen, en daar de sluis door het Van Harinxmakanaal op. Een lief kanaaltje, eigenlijk nog maar nauwelijks beroepsvaart, mooie weidse landschappen. We moeten op 30 augustus of zo in Leeuwarden liggen, want we hebben een Nicholson-weekend waar we met Peter en Eveline naartoe gaan. Hun zoon Stijn heeft hun Nic31, Mannenmoed, al naar Muiden gevaren, waar we op vrijdagmiddag met Peter en Eveline naartoe rijden. In Muiden aangekomen trefffen we de harde kern van onze Nicholsonkring en hebben een supergezellig avondeten samen. Het weekend is, als altijd, een succes, het weer werkt mee zodat onze tocht over de Vecht een feestje is. Zondag varen we samen met Peter en Eveline  naar Lelystad, waar Stijn Peter ophaalt, en wij varen maandag met Eveline, die nog een dagje vrij heeft, Mannenmoed weer naar haar thuishaven Makkum, waar we door Peter worden afgehaald en teruggebracht naar Heerenleed, die geduldig op ons licht te wachten in Leeuwarden.

terug We liggen nog twee dagen in Leeuwarden en varen dan weer terug naar een van onze favoriete landjes boven Warten, waar we nog een paar nachtjes liggen. De keerkoppeling lekt toch meer olie dan we hoopten, en we besluiten het vage plan dat we hadden om nog een keertje naar het Heegermeer en naar de Fluessen te varen te veranderen. We gaan nog een keertje naar Grou waar we gezellig twee nachtjes liggen, en gaan dan terug naar Drachten. We maken nog een stop van twee nachtjes aan een ander favoriet plekje aan de Smalle Ie, we zien Drachten al liggen maar zijn hier nog midden in de natuur.

Het weer verslechtert (kon dat nog?), en we zijn tenslotte blij als we veilig aan de kade liggen bij onze winterberging. We verwachten dat de mensen hier staan te trappelen om Heerenleed uit het water te halen, maar ze hebben nog genoeg werkjes te doen en laten ons deze week nog liggen. We spreken af dat we volgende week woensdag het water uitgaan, wat ons vrijmaakt om even een weekendje naar Toos en Leo en al onze andere vrienden en vriendinnen in Arnhem en Nijmegen te gaan. Als Heerenleed uit het water wordt getild zien we dat het onderwatersysteem het prima heeft gedaan. Geen blaasjes meer, en weinig aangroei, die met een hogedrukspuit gemakkelijk werwijderd kan worden. De grijzig-witte coating is alleen wel erg vies geworden. We moeten daar nog eens over nadenken, want zeilend laat Heerenleed altijd wel een stukje van haar buik zien, Die moet dan niet bruinig gevlekt zijn.

vertrek Al met al hebben we, ondanks het teleurstellende weer, prima naar onze zin gehad in Friesland. We zeggen het nog maar eens: Fryslân Boppe. We hebben nog wel wat werk als Heerenleed eenmaal op de wal staat, maar de tickets zijn geboekt, de dagen van deze zomer geteld en ons vertrek naar Madeira aanstaande. We  houden jullie, als altijd, op de hoogte en schakelen om naar het blog van www.thuisopmadeira.nl.