Langs de Staande-Mast-Route

We waren gebleven in het Hellegat. Op zaterdag 25 augustus gaan we ankerop en verkassen naar Willemstad waar we heel gezellig in de oude haven mogen liggen, recht tegenover de beste watersportzaak van Zuid-Nederland, Yachting Willemstad. We moeten waarschijnlijk binnenkort een toiletpomp reviseren en zij hebben het vervangingssetje van de rubbers en de schroeven. Rond het middaguur komt Zeger aan boord, hij vaart met ons mee naar Amsterdam. Gezellig, en voor mij een beetje vakantie want Zeger mag en kan alles aan boord, en hij neemt graag het roer over. Ik vind het prima! We vertrekken zondag aan het eind van de ochtend. We willen eigenlijk niet zo ver vandaag, want er is een vluchthaven vlak voor Dordrecht met een jachtsteiger, en die willen we proberen. We zeilen met een comfortabele halve wind het drukke Hollands Diep op en draaien dan de Dordtse Kil op met een bakstagswind.

Bij Dordt strijken we de zeilen en draaien de vluchthaven in. Aan de kant waar wij als jacht moeten afmeren liggen twee binnenvaartschepen zo asociaal afgemeerd dat de jachtensteiger onbereikbaar is. We besluiten dan maar door te gaan, het is nog vroeg en we gaan kijken hoever we kunnen komen. We moeten een kwartiertje aan de wachtsteiger voor de spoorbrug van Dordrecht, maar om 14.12 uur kunnen we erdoor. De volgende brug is die van Alblasserdam, en die draait volgens de boekjes pas om 16.05. Maar bij navraag bij de verkeerspost Dordt blijkt er ook om 15.05 een opening te zijn, en zelfs daarvoor zijn we te vroeg. We gaan door een nevenvaarwater van de Noord, de Rietbaan, omdat we denken dat we daar minder stroom mee hebben en dus niet te hard gaan. Het tegendeel is waar, en we zijn een kwartier te vroeg bij de brug. Onhandig, want met wind én stroom ‘op kont’ is het lastig niet te dicht bij de brug te worden  gespoeld. Maar we zijn er op tijd door, en hebben nog voldoende tijd op de laatste opening van de Algerabrug bij Krimpen te halen. Op de Nieuwe Maas hebben we tij tegen, maar we zijn vroeg en we komen keurig op tijd aan bij de Algerabrug. Doordat we op de Hollandse IJssel weer tij mee hebben moeten we goed oppassen, want we worden met een flinke snelheid door de brug en de bijbehorende openstaande schutsluis gespoeld. Dan op ons gemak de Hollandse IJssel op, een nu weer prachtige rivier die de laatste decennia een grondige schoonmaakbeurt heeft gehad. We kunnen vlot door de Julianasluis in Gouda, en komen op tijd aan voor de spoorbrug die op zondag rond 18.30 de laatste opening heeft. We gaan er door en maken meteen na de brug vast aan de wachtsteigers voor een rustige avond, morgen wordt een lange dag.

We vertrekken maandagochtend rond 9 uur. Al snel komen de eerste twee verkeersbruggen in de Gouwe, die nadat ik ze oproep via de marifoon, vlot draaien. We worden wel meteen gewaarschuwd voor een groot transport dat ons tegemoet komt en nu ongeveer bij Waddinxveen ligt. Noud had daar al over gelezen op het internet. Een mega-motorjacht dat van de werf in Aalsmeer waar het gebouwd is, naar Rotterdam wordt gesleept voor afbouw. Het schip wordt door twee sleepboten geduwd en gesleept, en ligt op pontons die het wat hoger in het water laten liggen omdat de diepgang voor de Gouwe anders te veel zou zijn. In de verte zien we het geheel tergend langzaam door de hefbrug van Waddinxveen komen. We zien tot onze opluchting dat het goed gaat, want als het gevaarte de brug beschadigt kunnen wij vlotte doorvaart wel vergeten. Deze route, de Staande Mast Route geheten omdat het de enige is waarlangs schepen met staande mast van Vlissingen naar Delfzijl kunnen. Dat wil zeggen, als de mast niet hoger is dan 32 meter, de maximum hef van de bruggen. Als we het transport uiteindelijk gepasseerd zijn liggen we voor de brug, die even dicht gaat om het verkeer eerst door te laten. Maar dan gaan we erdoor, met een hef van 24 meter, meer dan genoeg voor onze 17.50 m.

We hebben een vrachtschip voor ons, dat we goed kunnen bijhouden en dat zorgt ervoor dat we vlot door de brug van Boskoop kunnen. Voor Alphen aan den Rijn lopen we vast. Er is weer eens een storing. Als we aan de wachtsteiger liggen voor de eerste Alphense brug komt een bewoner langs en zegt: ‘is het weer zover?’ Het is hier bijna elke dag mis. We hebben de marifoon bijstaan en horen de beroepsvaart zich melden. We horen ook het antwoord: een storing in een glasvezelkabel, de monteurs zijn bezig en we weten niet hoe lang het gaat duren. Het blijkt dat alle bruggen tussen Gouda en Woubrugge getroffen zijn, dus de hele scheepvaart is gestremd. Als dan na anderhalf uur de brug toch weer open gaat, heft hij maar tot 12 meter. De bruggen worden allemaal op afstand bediend, maar deze ligt naast het verkeerscentrum en ze hebben gewoon niet gekeken. We roepen ze op, maar de brug moet eerst dicht voordat hij weer open kan en naar 24 meter kan worden geheven. Jammer, want we moeten nu elke brug oproepen, want ons binnenvaartschip zijn we kwijt. De doorvaart door Alpen is behoorlijk stressvol doordat alle scheepvaart ook weer op gang is gekomen na de storing, en we zijn blij als we er eindelijk door zijn. Dan nog Woubrugge, waar een vriendin, die van onze passage weet, staat te zwaaien en een filmpje maakt. Dan gaat het via de Brasem  door de Ringvaart Haarlemmermeer, vlak langs de Westeinder tot we tenslotte vastmaken aan de onderbemeten en overbevolkte wachtsteiger voor de Schipholdraaibrug. Daar kunnen we pas om acht uur door, gelijk met de bruggen in de A9. Na een half uurtje komen er nog wat jachten bij, waaronder onze vrienden Ad en Lieke met de Nicholson 31 Camelot, die net als wij op weg zijn naar Marken voor onze jaarlijkse Nicholson-bijeenkomst. We hadden ze al voor ons verwacht, maar nu varen we gezellig samen door Amsterdam en verder.

Om acht uur zijn we vlot door de bruggen en geven we volgas om een fatsoenlijke plek vooraan in het konvooi door Amsterdam te bemachtigen. Het is niet voor het eerst dat we merken dat we niet de normale snelheid behalen. We weten al lang dat er nogal wat zeepokken zijn aangegroeid in het buitengewoon warme zoute water in Zeeland, en dat remt af. Maar het is meer dan we verwachtten, dus we zijn erg benieuwd hoe het onderwaterschip er straks uitziet als we het water uitgehesen worden… Maar we liggen uiteindelijk keurig vrij vooraan te wachten op de opening van de Nieuwe Meersluis en de bijbehorende bruggen in de A10. Helaas is er weer een groot transport dat voorkruipt. Normaal gesproken begint de konvooivaart door Amsterdam om middernacht. Nu gaat het transport om middernacht, en wij om half één. Nou ja, we moeten aan het einde toch wachten voor de spoorbrug bij de Haarlemmerpoort. Maar met een half uurtje vertraging gaat het dan toch allemaal gebeuren. Alle verlichting aan boord, zoals de navigatietweekleur (rood-groen) op de boeg, het stoomlicht in de mast en het heklicht in de bezaansmast, functioneert, dat is wel eens anders geweest. De sluis draait vlot als hij eenmaal vol is. Dan gaat het heel vlot door de stad. Vroeger waren er twee brugwachters die op de fiets een soort haasje-over deden naar de volgende bruggen en dat kon eindeloos duren als er achter in het konvooi niet werd opgeschoten. Nu wordt alles op afstand bediend en we hoeven bijna nergens te wachten. Uiteindelijk moeten we, zoals altijd hier, bij de Haarlemmerpoort wachten op de opening van de spoorbrug. Dat wachten is in een te kleine kom, vrijwel zonder de mogelijkheid om vast te maken. Gelukkig is het vannacht windstil, en het weer, dat de hele dag guur was, is nu ineens heerlijk zacht.

Tenslotte zijn we ook door de spoorbrug en we maken, samen met de Camelot, vast in de Zoutkeetsgracht, vlak voor de laatste brug voordat we het IJ opdraaien. We gaan bij Ad en Lieke vieren dat we er door zijn, en nog wel zonder aanvaringen – dat is ook wel eens anders geweest – en we houden het vol totdat we om half vier ’s morgens onze kooi inrollen.

De volgende ochtend vertrekken we op ons gemak. Het gaat via het IJ, de Oranjesluizen en het Markermeer naar Marken. Hoewel het pas dinsdag is, en de Nicholson-reünie pas vrijdag, hebben we er nooit moeite mee om op Marken te liggen. Maar eerst  nog het IJ over waar het altijd uitkijken is vanwege de drukke scheepvaart. Toch is het altijd weer fascinerend om door een metropool als Amsterdam te varen, met veel nieuwe en oude architectuur die de stad haar karakter geeft.

De oranjesluis draait vlot, en dan zijn we op het Markermeer. We moeten helaas een flinke omweg maken, want het meer is verziekt met Fonteinkruid, een agressieve waterplant die jachten zomaar kan verstrikken. Gelukkig is er een app die ons zegt waar de velden momenteel liggen, en we komen zonder problemen aan in de haven van Marken. Voor onze belevenissen op Marken kun je kijken op de website van de Nichosonkring, waar ik een video van ons buitengewoon leuke weekend heb geplaatst. Klik maar op onderstaande foto en je wordt naar de juiste plek geleid.

Als op zondag 2 september de reunie voorbij is komt Zeger weer aan boord (hij was op woensdag op Marken afgestapt wegens andere verplichtingen), ditmaal met zijn partner Pieter, en we zeilen – met weinig wind uit de verkeerde richting en een lading pokken onder het schip – zo goed en zo kwaad als het gaat naar Enkhuizen. Na het eten gaan Zeger en Pieter weer terug naar Amsterdam. Wij vertrekken ’s morgens vroeg en motoren bij gebrek aan wind het IJsselmeer over naar Stavoren. Daar gaan we de sluis door en gaan via de Morra, waar dezelfde botter ligt die ik twee jaar geleden in een aquarel heb vereeuwigd. Dan door via Fluessen, Heegermeer, Jeltesloot en Margrietkanaal naar Grou. Hier liggen we gratis aan de steiger van Hotel Oostergo, op voorwaarde dat we daar eten. Dat doen we ook, want Noud had zich eigenlijk verheugd op gebakken schol, die we daar een vorig jaar aten, maar helaas, geen schol op het menu. Gelukkig wel een betaalbaar menu, dus we klagen niet. De volgende dag redelijk op tijd door naar Drachten. We willen nu snel naar de werf, want we moeten de boot schuren, rondom dit jaar, omdat door een aanvaring door een motorboot vroeg in het seizoen Heerenleed op kosten van de tegenpartij wordt geschilderd dit jaar. Daarvoor moeten we wel zelf schuren en dat moet op tijd klaar. We kunnen per slot in september niet altijd op goed weer rekenen, dus we willen ruim in de tijd zitten. De laatste uren van onze zomertocht gaan door altijd weer onverwacht mooie wateren, buiten het natuurgebied rond het Prinsenhof  komen we over de Wijde Ee, de Wide Mûntsegroppe en het Smeliester Sân.

Op de werf aangekomen hebben we weer riant plek (we hadden gebeld en ‘onze’ plek is vrijgemaakt, waar heb je dat nog?) en we beginnen meteen. De zeilen moeten zo snel mogelijk onderdeks, zodat we die mooi droog hebben voor de winter. De genua en de bezaan kunnen meteen op een dichtbijgelegen grasveldje worden opgevouwen en kunnen zo in de bakskist. Het grootzeil heeft na al het zoute water  geen regen gehad, dat moeten we dus eerst spoelen en drogen. Onze vriend Klaas van een bevriende Nicholson 35 heeft ons een trucje geleerd, steeds een stukje hijsen en dat met de slang schoonspoelen, dan weer verder met het volgende stuk net zolang tot het hele grootzeil gehesen is. Die passen we toe, en gelukkig is er een zonnetje en een klein briesje op kop zodat het grootzeil met een paar uur droog is en ook gevouwen onderdeks verdwijnt.

De volgende operatie is het takelen van de masten en het op de wal zetten van Heerenleed. Daar wijd ik een apart verhaaltje aan met eigen video’s en foto’s.

[wcp-carousel id=”2528″ order=”DESC” orderby=”date” count=”10″]